یک پسر هژده ساله که دو دستش را در هشت سالهگی در انفجار ماینی در کابل از دست داد، یگانه نانآور خانوادۀ ۱۰ نفریاش است.
این جوان، که اکرم نام دارد، با تگدی در روی جادههای شهر کابل لقمه نانی برای خانوادهاش فراهم میسازد.
پساز آن این پسر معیوب شد، پدرش از رنج بسیار، به بیماری روانی گرفتار شد و بسیاری از شبها در روی جادهها سپری میکند.
اکرم و خانواده ۱۰ نفریاش از دو سال بهاینسو در زیر خیمهها در منطقۀ دِه مرادخانِ شهر کابل شب و روز سپری میکنند.
مادر اکرم میگوید که ۱۰ سال پیش این پسرش را برای گردآوری هیزم از بهر گرمکردن خانهشان فرستاد، اما هنگامی که او به وسیلۀ ناشناسی دست زد انفجاری رخ داد و این انفجار هر دوستش را گرفت.
او میگوید، زمانی که زمستان میرسد، دستان معلولش بیشتر درد میکنند .
اکرم دو خواهر و پنج برادر دارد. کوچک آنان یکساله، و بزرگ آنان ۱۷ ساله است و از رفتن به مکتب محروم استند؛ از همینرو خواندن و نوشتن نیز بلد نیستند.