در حالی که عید سعید فطر از سوی تمامی مسلمانان در جهان، با مراسم های گوناگونی تجلیل می‎شود و کابل نیز این روز را به صورت ویژه‎یی جشن گرفت، اما شماری از شهروندان کشور که در وضعیت بد اقتصادی به سر می برند، بجای تجلیل از این روز، تمام وقت در کنار جاده‎ها ایستادند، تا شاید کاری بیابند و از پس نان و آب خانواده‎های‎شان برآیند.

احمد که هفتاد سال دارد، یکی از این شهروندان است. او که کراچی‎یی با خود دارد، می گوید که با این کراچی‎اش کار می کند تا برای خانواده اش لقمه نانی پیدا کند.

احمد می گوید که سرپرست خانواده پانزده نفری است و با این کراچی دستی، بارکشی می کند اما بسیاری روزها کار نمیابد و شب‎ها دست خالی به خانه بر می‎گردد.

وی با تمام حسرت و اندوهی که دارد، می‏گوید: «عید است دیگه، همه عید کردند.»

برای مردان مثل احمد که همه روزه به دنبال پیدا کردن کار استند، عید و روزهای دیگر تفاوتی ندارند.

می‎گویند که از دو سال بدینسو روزهای سختی را سپری کرده‎ اند و به سختی توانسته اند کارهای موقتی بیابند.

محمد که در کابل روزانه کاری می‎کند می‏‎گوید: «یک ماه رمضان نیست، برای ما دوازده ماه رمضان است؛ روزها گرسنه و تشنه این‎جا (کنار جاده) استیم. عید کرده ایم! اما عیدی که نان نباشد چه عید است.»

عوض مرد دیگری است که روز عیدش را برای پیدا کردن نانی برای خانواده‎اش اختصاص داده است، وی از این که نمی‏تواند مانند دیگران عید را جشن بگیرد، نا راحت است وی می‎گوید: «چی عید مبارکی دارد! چیزی داشته باشی که عید کنی، این‎جا که نان پیدا نمی شود.»

بربنیاد آمارها در حدود ۴۰ در صد جمعیت افغانستان زیر خط فقر به سر می برند- که روزانه کمتر از دو دالر درآمد دارند و ۳۹ در صد واجدان شرایط کار در افغانستان، یا بی کار استند و یا کارهای موقتی دارند.