به گزارش اسوشیتد پرس، دو زندانی پیشین گوانتانامو، از بدرفتاری و شکنجه از سوی نیروهای امریکایی سخن می‌گویند.
مراد بن شلالی، زندانی پیشین گوانتامو تنها چند هفته پس از بازداشت در کندهار، اعتراف کرد که عضو گروه القاعده بوده است.
او می‌گوید تنها مشکل این اعتراف این بوده که، دورغ بوده است.
مراد بن شلالی، زندانی پیشین گوانتانامو، می‌گوید: «من در کندهار، سخنانم را تغییر دادم؛ زیرا امریکاییان فکر می کردند که ما در افغانستان بودیم تا آموزش ببینیم و پس از بازگشت به فرانسه به حمله دست بزنیم. اما پاسخ های ما آنان را قانع نمی ساخت و از همین رو مجبور می شدیم سخنان آنان را بپذیریم. برای آن که برخورد نامناسب را با ما پایان دهند، مجبور بودیم دروغ بگوییم.»
یک شهروند دیگر فرانسه که در گوانتانامو زندانی بوده است نیز می‌گوید که از سوی نیروهای امریکایی شکنجه شده بود.
نذار ساسی، زندانی پیشین گوانتانامو، می‌گوید: «نیروهای امریکایی ما را برهنه ساختند و در برابر همگی بر ما تجاوز کردند. سه بار این کار صورت گرفت. دو بار در کندهار و یک بار در زندان گوانتانامو. نمی دانستم که چرا این کار را می کنند؛ اما سپس فکر کردم که این کار گونه یی از تحقیر است.»
وی افزود: «در قلب من، نفرت نوشته شده است؛ آن چه که من سپری کردم تنها با نابود شدن خودم از بین می رود.»
برخی از رسانه های خارجی، مسوده یک فرمان رییس جمهور ایالات متحده را به دست آورده اند که در آن در باره کارایی شکنجه و فرستادن زندانیان بیشتر به زندان گوانتامو سخن گفته شده است.
این فرمان، دستور بارک اوباما، رییس جمهور پیشین ایالات متحده را برای بسته شدن زندان گوانتامو، ملغا خواهد ساخت.
اما برخی از مقام های پیشین امریکایی تاکید می ورزد که شکنجه، کارایی لازم را ندارد.
البرتو مورا، جنرال قنسول پیشین نیروی دریایی امریکا، گفت: «شکنجه کارایی ندارد. می ترسم که رییس جمهور ترمپ برنامه های تلویزیونی بسیار دیده؛ اما با بازجویان متخصص و نظامیان کارکشته سخن نگفته است تا بداند که بازجویی بی آزار برای به دست آوردن اطلاعات بسیار اثرگزارتر استند.»
پس از حمله‌های یازدهم سپتمبر، هیچ زندانی مانند ابوغریب و گوانتانامو، نماد پکار با هراس افگنی نبودند.
از سال ۲۰۰۱ میلادی ۹۰۰ تن در گوانتامو نگهداری می شدند که برخی از آنان سال ها بی هیچ جرمی زندگی شان را در آنجا سپری کردند.
مارک فالون، بازجوی پیشین نیروهای ضد هراس افگنی امریکا، گفت: «مشکل این است که با شکنجه، اطلاعات دقیق به دست نمی آیند. خون های بسیاری ریختند. صدها هزار تن در جنگی کشته شدند که بخشی از آن با اطلاعات نادرست توجیه می شد. اعتماد به اطلاعاتی که با شکنجه به دست آمده اند برای گرفتن تصمیم های بزرگ، کار خطرناکی است.»
اگر دونالد ترمپ دست نیروهای امریکایی را برای شکنجه متهمان به هراس افگنی باز بگذارد، بیم آن می رود که گروه های هراس افگن از آن سو استفاده کنند.
گروه داعش در بسیاری از تصویرهایش، زندانیان را با لباس نارنجی که زندانیان گوانتامو می پوشیدند نشان داده است.
مارک فالون، بازجوی پیشین نیروهای ضد هراس افگنی امریکا، گفت: «اگر به توجیه های جنگجویان خارجی برای رفتن شان به جنگ ببینید؛ از زندان های ابو غریب و گوانتامو به عنوان دلایل شان برای رفتن به جنگ یاد می کنند.»
بربنیاد قوانین جهانی، شکنجه جواز ندارد.
نهادهای جامعه مدنی ایالات متحده هشدار می دهند که اگر این کشور دوباره به شکنجه زندانیان رو بیاورد؛ در داخل و بیرون از این کشور درگیر جدال های حقوقی خواهد شد.
به تازگی دونالد ترمپ، رییس جمهور ایالات متحده گفته است که شکنجه برای گرفتن اطلاعات از زندانیان هراس افگن کارایی دارد.
برخی از مقام‌های پیشین امریکایی تأکید می‌ورزند که شکنجه کارایی لازم را ندارد و نباید به آن اجازه داده شود.