Skip to main content
تازه‌ترین خبرها
تصویر بندانگشتی

دو کودک معلولی‌که ازسوی خانوادۀ شان در شهر کابل رها شده‌اند

این دو خواهر و برادر از هشت ماه به این سو در دو پرورشگاه جداگانه در کابل نگهداری می‌شوند. شهناز سیزده ساله که در وضعیت روحی بهتری نسبت به برادرش قرار دارد، می‌گوید که پدر و مادرش آنان را از تخار به کابل آوردند و پس با خودشان نبردند.

مشاور روانی یکی از این پرورشگاه ها می گوید که وضعیت روانی پرویز یازده ساله برادر شهناز  با گذشت هرروز بدتر می شود و نیاز است تا خانواده این کودکان هرچه زودتر شناسایی شود.
پرویز یازده ساله معلول است.

او هشت ماه پیش همراه با خواهر سیزده ساله اش که او نیز معلول است در رستوانتی در حوزه پنج کابل رها شد.

اکنون پرویز در پرورشگاهی به دور از خواهرش نگهداری می شود.

نصیر احمدغزنوی، مسوول بخش مالی پرورشگاه دریچۀ امید، گفت: «فزیوتراپیست های پروشگاه ما نهایت تلاش شان را برای پرویز انجام دادند اما نتیجه مثبتی دریافت نکردیم و روان درمانگران ما نیز می گویند که یگانه راه برای بهبودی پرویز، رسیدن پرویز به خانواده اش است.» 

افزایش دلتنگی پرویز برای خانواده اش، بروضع روانی پرویز اثر گذاشته است.

پرویز، کودک معلول رها شده از سوی خانواده‌اش، گفت: «من زنده گی را در این پرورشگاه خوش ندارم می خواهم که پدر و مادرم پس بیایند و من را با خود ببرند.» 

شهناز خواهر پرویز که از برادر معلولش دوسال بزرگتر است؛ تا اندازه یی حالت روانی خوبی  دارد.

شهناز در پروشگاهی در بخش دیگری از شهرکابل نگهداری می شود.

با هرکسی که  شهناز گپ می زند ازاو می خواهد تا او را نزد  پدر و مادرش به تخار ببرد.

شهناز گفت: «می خواهم که پس خانه بروم. این جا دلتنگ شده ام. برای همه نزدیکانم دلم تنگ شده است. می خواهم که خانواده ام بیایند و من را ببرند یا هم یکی من را به خانواده ام برساند. »

روشن نیست که چرا این پدر ومادر فرزندان شان را که از هردوپا معلول به جهان آمده اند، هشت ماه پیش در منطقه بنایی  حوزه پنجم کابل در یک مهمان خانه رها کردند وخود شان به جای نامعلومی رفتند.

دو کودک معلولی‌که ازسوی خانوادۀ شان در شهر کابل رها شده‌اند

شهناز سیزده ساله می‌گوید که پدر و مادرش آنان را از تخار به کابل آوردند اما آنان را پس با خودشان نبردند.

تصویر بندانگشتی

این دو خواهر و برادر از هشت ماه به این سو در دو پرورشگاه جداگانه در کابل نگهداری می‌شوند. شهناز سیزده ساله که در وضعیت روحی بهتری نسبت به برادرش قرار دارد، می‌گوید که پدر و مادرش آنان را از تخار به کابل آوردند و پس با خودشان نبردند.

مشاور روانی یکی از این پرورشگاه ها می گوید که وضعیت روانی پرویز یازده ساله برادر شهناز  با گذشت هرروز بدتر می شود و نیاز است تا خانواده این کودکان هرچه زودتر شناسایی شود.
پرویز یازده ساله معلول است.

او هشت ماه پیش همراه با خواهر سیزده ساله اش که او نیز معلول است در رستوانتی در حوزه پنج کابل رها شد.

اکنون پرویز در پرورشگاهی به دور از خواهرش نگهداری می شود.

نصیر احمدغزنوی، مسوول بخش مالی پرورشگاه دریچۀ امید، گفت: «فزیوتراپیست های پروشگاه ما نهایت تلاش شان را برای پرویز انجام دادند اما نتیجه مثبتی دریافت نکردیم و روان درمانگران ما نیز می گویند که یگانه راه برای بهبودی پرویز، رسیدن پرویز به خانواده اش است.» 

افزایش دلتنگی پرویز برای خانواده اش، بروضع روانی پرویز اثر گذاشته است.

پرویز، کودک معلول رها شده از سوی خانواده‌اش، گفت: «من زنده گی را در این پرورشگاه خوش ندارم می خواهم که پدر و مادرم پس بیایند و من را با خود ببرند.» 

شهناز خواهر پرویز که از برادر معلولش دوسال بزرگتر است؛ تا اندازه یی حالت روانی خوبی  دارد.

شهناز در پروشگاهی در بخش دیگری از شهرکابل نگهداری می شود.

با هرکسی که  شهناز گپ می زند ازاو می خواهد تا او را نزد  پدر و مادرش به تخار ببرد.

شهناز گفت: «می خواهم که پس خانه بروم. این جا دلتنگ شده ام. برای همه نزدیکانم دلم تنگ شده است. می خواهم که خانواده ام بیایند و من را ببرند یا هم یکی من را به خانواده ام برساند. »

روشن نیست که چرا این پدر ومادر فرزندان شان را که از هردوپا معلول به جهان آمده اند، هشت ماه پیش در منطقه بنایی  حوزه پنجم کابل در یک مهمان خانه رها کردند وخود شان به جای نامعلومی رفتند.

هم‌رسانی کنید