بانوان بامیانی برای فروش و به نمایش گذاشتن صنایع دستی شان مرکزی را به «بازارچه هنر» در این ولایت ایجاد کرده اند.
بازارچه هنر، با مشتریهای داخلی و خارجی و با فروشندهگان زن جوان در نزدیکی تندیسهای بودا در مرکز بامیان، قرار دارد.
هر بازدید کننده یی که وارد بامیان میشود، سری به بازارچه هنر میزند حتا اگر نخواهد چیزی از بازارچه بخرد.
یکی از فروشنده گان میگوید که چهل بانو برای وی صنایع دستی آماده می کنند و این صنایع در هالند، هند و داخل کشور به فروش می رسند.
زهرا که از فروشنده گان بازارچه هنر است، میگوید یک شرکت صنایع دستی در درۀ «اژدر» نیز دارد که چهل زن، شصت گونه صنعت دستی را هرماه برایش آماده میکنند.
این بانو مسؤولیت «شرکت صنایع دستی گوهرشاد» را نیز دارد. وی گفت: «وقتی من از ایران افغانستان آمدم و به بامیان، رسم و رواج های ناپسنده بسیار بود، از جمله زنان اجازه نداشتند که به بازار بروند، یکی از نخستین زنانی که در بازار بامیان دکان گشود، ما بودیم و بعد از زنانی که صنایع دستی داشتند و دست دوزی داشتند از آنان کمک گرفتیم. در نخست شمار این زنان کم بود و بسیاری شان می گفتند که شاید مردان ما اجازه ندهند.»
کبرا، یکی دیگر از این بانوان میگوید که از پول صنعت دستش، فرزندانش را به یک مکتب خصوصی میفرستد تا بهتر آموزش ببینند.
وی بیان داشت: «از زمان که دختر جوان بودیم، در خانه صنایع دستی آماده میکردم، اکنون سه سال است که در این کارگاه کار می کنم و صنایع دستی تولید می کنم.»
عزرا لعلی، بنیان گذار صنایع دستی صلصال از نخستین دکان داران این بازارچه است.
وی میگوید که پنج سال پیش با گروهی از زنان دیگر، از یک بانک پول قرض گرفتند و در این بازارچه، دکان گشودند.
عزرا که همسرش نیز با وی کار می کند، تأکید دارد که در روزهای نخست، تنها چهارهزار افغانی سرمایه داشت، اما اکنون سرمایه اش به صدها هزار افغانی افزایش یافته است.
عزرا لعلی افزود:«یکی از مشکلات ما همین است که در نمایشگاه های که در خارج از کشور به ویژه در اروپا برگزار می شود، از ما دعوت نمی شود که ما همین صنعت دستی و سوزن دوزی خود ما را به بیرون از کشور نیز نمایش بدهیم که ما زن استیم و صلح را با نوک سوزن خود می خواهیم.»
فاطمه محمدی یکی دیگر از فروشنده گان در این بازارچه است نیز اظهار داشت: «ما در این بازارچه هنر صنایع دستی و دست بافی و دست دوزی زنان را که تهیه می کنیم و می فروشیم.»
زنانی در بامیان صنایع دستی تهیه می کنند که خانواده های شان به پول آن نیاز دارند و بسیار از آنان از زندهگی خوبی برخوردار نیستند.
پس از زراعت، صنعت دستی تنها منبع در آمد برای شماری از زنان در بامیان است.