مسؤولان این شرکت در آغاز روز فعالیت این شرکت می‌گویند که بخشی‌از زمین‌های شرکت شکر بغلان در اخیتار زورمندان قرار دارد و اگر این زمین‌ها به این شرکت بازگردانده شود، با کشت لبلبو در آن و نیز افزایش تولید کارخانۀ شکر بغلان، زمینه‌های کار برای هزاران تن فراهم خواهند شد.
کارخانۀ شکر بغلان سالانه با فعالیت یک ماهه‌اش، بخش بسیاری از لبلبوی ولایت‌های شمال را پروسس می‌کند.
غلام‌سخی، سرپرست کارخانۀ شکر بغلان، می‌گوید: «ما اکنون به علت کمبود لبلبو تنها در سال یک ماه یا ۲۵ روز تولید داریم و اگر لبلبو بیشتر در اختیار ما باشد ما می‌توانیم که به‌گونۀ دوامدار کارخانه را فعال نگهداریم.»
در همین حال، شماری‌از باشنده‌گان بغلان و کارگرانِ کارخانۀ شکر بغلان از حکومت می‌خواهند که با زمینه‌سازی برای افزایش تولید در این کارخانه زمینه‌های کار را برای باشنده‌گان این ولایت فراهم سازد.
ارباب فرامرز، بزرگ قوم در بغلان، می‌گوید: «در سال‌های پیش‌از جنگ شماری زیادی از جوانان بغلان و حتا کارگران از ولایت‌های بامیان برای کار در این کارخانه می‌آمدند؛ اما اکنون کارخانه تولید اندک دارد و کارگران آن هم کم استند.»
اکنون کارخانۀ شکر بغلان به علت کمبود لبلبو تنها یک ماه درسال فعالیت دارد؛ در حالی که این کارخانه یگانه کارخانه تولیدِ بهترین شکر در منطقه گفته می‌شود.
گوهرخان بابری، ولسوال بغلان مرکزی، می‌گوید: «ما امیدوار هستیم که با فراهم‌شدن بخشی زیادی از لبلبو که در این کارخانه پروسس و به شکر تبدیل می‌شود، فراهم شود تا از یک‌سو تولید بیشتر و از سوی دیگر زمینه کار برای صدها تن فراهم ساخته شود.»
کارخانۀ شکر بغلان در سال ۱۳۱۹ خورشیدی از سوی جرمنی ساخته شد و پس‌از سال‌های جنگ آلمان یکبار دیگر این کارخانه را فعال ساخت، اما گفته می‌شود که به علت شیوع یک نوع آفت نباتی در کشت‌زارهای لبلبو در بغلان، این کارخانه با کمبود مواد خام روبه‌رو شد؛ از هیمن‌رو آلمان کارخانۀ شکر بغلان را به وزارت زراعت واگذر کرد.
گفته می‌شود که برای بهبود و افزایش تولید این کارخانه، تا کنون کاری زیادی صورت نگرفته‌است و اکنون میزان تولید این کارخانه به پنج‌هزار تُن شکر در سال می‌رسد.
دیدگاه تان در این باره