هفت کودک یک خانواده در ولسوالی خوگیانی ولایت ننگرهار که در ماه اپریل سال گذشتۀ میلادی در یک انفجار پاهایشان را از دست دادند، اکنون با پاهای ساختهگی به مکتب میروند.
این کودکان، هرچند میگویند جنگ و ناامنی پاهای شان را از آنان گرفتهاند اما هیچگاهی نتوانستند مانع اشتیاق آنان به آموزش شوند.
صبح روز بیستونهم ماه اپریل سال گذشتۀ میلادی، این کودکان هنگامیکه میخواستند به مکتب بروند، در نتیجۀ انفجار یک بم باقی مانده از نبردهای یک شب پیش آن، بر علاوۀ پاهایشان، مادر و یک برادر شان را نیز از دست دادند.
پس از این رویداد، این کودکان به علت اینکه نمیتوانند مسیر درازی را پیاده بروند، در خانه آموزش میبینند.
محمد شفیق، یکی از این کودکان است که هر دوپایش در این رویداد قطع شدند. او میگوید اکنون با مشکلات زیادی روبهرو است، اما این مشکلات نتوانسته اورا از آموزش باز دارد: «آن رویداد برای مان بسیار درد آور بود، اما ما هنوز هم تلاش میکنیم که در آینده از ما چیزی ساخته شود.»
رابعۀ هشت ساله، یکی دیگر از این کودکان است که یک پایش را در این رویداد از دست داده است. او با وجود درد پایش، شور و شوق آموزش چنان در دلش موج میزند که در صنف اول میتواند که بنویسد و بخواند.
رابعه، در فردای خود یک افق روشنی میبیند. او میگوید میخواهد در آیندۀ پزشک شود: «من میخواهم که در آینده یک پزشک شوم.»
اما اکنون نبردها در ولسوالی خوگیانی ننگرهار کاهش یافتهاند. همیشهگل، پدر رابعه میگوید که امیدوار است جنگ برای همیشه از افغانستان رخت بربندد.
او که در این ولسوالی کشاورز است، میگوید:«این کودکان حالا و به وضعیتی هستند که اگر آواز مرمی را بشنوند، بسیار تکان میخورند، حال شان خراب میشود چرا که توان فرار را ندارند.»
این کودکان که همه عضو یک خانواده هستند، نمونۀ کوچکی از پیامدهای جنگ است و هنوز میدانند که برای رسیدن به هدفهای شان راههای پرخم و پیچی در پیش دارند، اما میپرسند که آیا جنگ کم از کم اجازه گام نهادن به پیش را به اینان خواهد داد؟
بربنیاد گزارش سازمان ملل، ۳۸۰۴ غیرنظامی (۹۲۷ کودک) در سال ۲۰۱۸ در خشونتها در افغانستان جان باختند و ۱۰۹۹۳ غیرنظامی دیگر زخمی شدهاند.