در قلب پایتخت در گوشۀ پارک شهرنو در کنار دو چادر اعتراضی، چادر اعتراضی نجیب‌الله، یک افسر بارنشستۀ ارتش قرار دارد. این چادر اعتراضی سه‌سال و ده ماه می‌شود که هم‌چنان برپا است.

نجیب‌الله می‌گوید بارها به نهادهای عدلی و قضایی و دیگر ارگان‌های دولتی رفته تا حقوق پایمال شده‌اش را پس بگیرد، اما پاسخی نشنیده‌است و سرانجام در این پارک چادر اعتراض برپا کرده‌است.

این نظامی پیشین که هردوپا، یک دست و یک چشمش را هنگام وظیفه از دست داده‌است می‌گوید که چهارده سال می‌شود نهادهای عدلی و قضایی نمی‌توانند چهارونیم بسوه زمین وی را به او پس بدهند.

نجیب‌الله می‌گوید که بربخش زمین او مسجد و بر بخش دیگرش سرگ ساخته شده است: «من زمین پدری خود را می‌خواهم. محاکم ولایت کابل غصب مطلق حکم می‌کنند بر روابط ناسالم این اشخاص. پروندۀ من به ولایت پروان می‌رود جایداد به کابل، چرا پرونده من به پروان برود.»

مطیع‌الله و روح‌الله، یکی از هلمند و دیگری از کابل، دو شهروندی دیگری است که در پارک شهرنو کابل چادر اعتراض برپا کرده‌اند.

مطیع‌الله، می‌گوید اورا بی‌عدالتی‌ها مجبور ساخته‌است که از کابل به هلمند بیاید و با برپایی چادر، اعتراض کنند.

روح‌الله، هم می‌گوید که پنج سال می‌شود زمینش در کابل غصب شده‌است و دختر شانزده ساله وی نیز ربوده شده است، اما هیچ نهادی آواز اورا نمی‌شنود: «من از رییس جمهور می‌خواهم که دخترم را پیدا کنند. به هر دری که می زنم از این در به آن در و از آن در به در دیگر روانم می‌کنند از رییس‌جهور می‌خواهم که سرنوشت دخترم را معلوم کند. پنج سال است که بی‌سرنوشت استم و هیچ نهاد عدلی و قضایی برای من کاری نکرده اند.»

در گوشۀ دیگر پارک شهرنو، ۱۱۳ روز است که معلولان، چادر اعتراض برپا کرده‌اند. این معلولان، علت اعتراض شان را تبعیض در برابر خودشان می‌گویند که به گفتۀ آن‌ها سال‌هاست ادامه دارد.

اسدالله امرخیل، مسؤول چادر اعتراض معلولان در این باره گفت: «ما از حکومت افغانستان حقوق بنیادی خود ما را می‌خواهیم که در قوانین افغانستان آمده اند.»

کسانی که این چادرها را برپا کرده‌اند، با نشان دادن سندها، می‌گویند که نهادهای عدلی و قضایی و نیز نهادهای دیگر دولتی شکایت‌های شان را نمی‌شنوند.