هفده سال پس از نشست جهانی بُن و گشایش یک صفحۀ تازه در تاریخ افغانستان، رییس هیئت رهبری کنندۀ افغانستان در آن نشست، سکوتش را شکست و بخشی از ناگفته‌های نشست بُن را همگانی ساخت.
محمد یونس قانونی که روز پنج شنبه، در یک نشست - که زیرنام «ناگفته‌های بُن» در کابل برگزار شده بود - سخن میزد، گفت که امریکایی‌ها پیش از نشست بُن، حامدکرزی را به عنوان رهبر افغانستان برگزیده بودند: «دفتر ساحه‌یی (سی آی ای) که در اسلام آباد در هماهنگی با (آی اس آی) عمل می‌کرد، پیشنهاد این دفتر برای امریکا این بود که بدیل طالبان لابد بدیل «پشتون محور» در افغانستان بوده باشد - جبهۀ متحد به هیچ صورت بدیل طالبان نباشد.»
نشست بُن، پس از شکست گروه طالبان، در دسامبر سال ۲۰۰۱میلادی (۱۳۸۰شمسی) در شهر بُن آلمان زیر نظر سازمان ملل برگزار شد. این نشست که یکی از مهم‌ترین نشست‌ها در بارۀ افغانستان بود، در آن چهره‌های سیاسی افغانستان به منظور ایجاد یک ادارۀ موقت در افغانستان، گردهم آمده بودند.
شرکت کننده گان این نشست، حامدکرزی را به عنوان رییس دولت موقت افغانستان انتخاب کردند.
یونس قانونی در این باره میگوید: «توافق اتحادیه اروپا را گرفتند. کشورهای شش جمع دو هم توافق کردند، به شمول کشورهاییکه از جبهۀ مقاومت حمایت می‌کردند؛ همه در بارۀ بدیل طالبان و آمدن آقای کرزی اتفاق نظر داشتند؛ به شمول ایران، به شمول هند، به شمول روسیه، به شمول پاکستان و جمع اتحادیه اروپا.»
پس از نشست بُن، در سال ۲۰۰۲ نیروهای بین المللی به رهبری آمریکا وارد افغانستان شدند و جنگ در برابر گروه طالبان آغاز شد؛ جنگی که تاهنوز ادامه دارد.
محمد یونس قانونی، ادعا می‌کند که پاکستان در نُخست مخالف سرنگونی رژیم طالبان بود، اما پسان‌تر از هراس این‌که مبادا روابطش با امریکا بدتر و خودش منزوی شود، توافق کرد اما پیش شرط‌هایی گذاشت: «پاکستانی‌ها گفتند که جبهۀ متحد آمدنش در کابل به مثابه ورود هند به کابل است و ما به هیچ صورت جبهۀ متحد را تحمل نمی‌کنیم. دوم، از ورود جبهۀ متحد به داخل شهر کابل با قاطعیت جلوگیری شود. سوم، بدیل طالبان در جنوب افغانستان یک جبهۀ جدید تشکیل شود.»
آمنه افضلی، وزیر پیشین کار و امور اجتماعی و از شرکت کننده گان نشست بُن نیز در این باره میگوید: «آن توقعی را که داشتیم و آن انتظارهایی را که داشتیم و آن تضمین و تعهدی که شده بود، تا کنون عملی نشده اند.»
با این هم، آقای قانونی نشست بُن را یک دست آورد بزرگ در تاریخ کشور میداند و پاکستان را متهم میسازد که فراوان تلاش کرد تا بُن ناکام شود.
به باور وی، اگر نشست بُن مدیریت نمیشد و به پیروزی نمی‌رسید افغانستان بار دیگر در کام جنگهای داخلی و ویرانیها فرو میرفت.