در ولایت غزنی، ناامنی‌ و نبود امکانات مالی، بزرگ‌ ترین چالش های فراراه فعالیت رسانه های خصوصی استند.

چنان که در این ولایت، رسانه‌ ها نمی توانند از بهر نبود هزینه، بیشتر برنامه های شان را عملی سازند و نیز خبرنگاران ناچار استند در برابر کم ترین تنخواه، کار کنند.

عارف روان، مسؤول خبر رادیو تلویزیون خصوصی غزنویان، در غزنی می گوید: «وقتی شما در دولت کار می کنید، قرارداد کاری سالانه یا شش ماهه دارید و تنخواه معیاری هم دریافت می کنید؛ اما بدبختانه در این جا، در رسانه ها، قرارداد کاریی وجود ندارد و افزون بر تنخواه کم، کمک های مالی هم با رسانه ها انجام نمی شود.»

در این میان، مشکلات امنیتی در غزنی، شماری از بانوان خبرنگار را واداشته است که هویت شان را از بسیاری ها پنهان نگه دارند. 

سونیا نگاه که گوینده رادیو است، می گوید که ناچار است در بیرون خودش را بپوشاند: «کار کردن خانم ها در رسانه، یک ننگ برای فامیل ها به شمار می رفت؛ اما امروزه تاجایی این مشکل حل شده است. دلیلش سطح آگاهی مردم می باشد که واقعاً سطح آگاهی شان پایین است و کارکردن خانم ها را در رسانه، یک عیب می پندارند.»

سونیا، دانشجوی رشتۀ اقتصاد است، اما می‌گوید که از چهارده سالگی به کار در رسانه‌ها رو آورد و اکنون چهار سال می‌شود که در این بخش کار می‌کند.

سونیا می گوید به کارش علاقه دارد اما، ناامنی در این ولایت، اورا نگران ساخته است. او می افزاید: «ما نمی توانیم تلویزیونی برنامه پیش ببریم! قسمی که شما هم شاهد استید، مشکلات در این زمینه است؛ اما اگر در آینده ها چنین زمینه مساعد شود، حتماً در این باره اقدام خواهم کرد.»

‌همکاران سونیا، در تلویزیون، چالش‌های بیشتری را فرا راه شان دارند؛ به ویژه، هنگامی که برای پوشش رویدادهای خبری، به بیرون از شهر می‌روند.

گلاب‌الدین امیری، که خبرنگار است می گوید گراف ناامنی در بیرون از شهر غزنی بیشتر است و با آن هم وی برای تهیه گزارش این مناطق می رود: «در بعضی مواقع که با مقام های دولتی به بیرون از شهر رفته ایم و موتر ما پنچر شده است یا به نوعی ما از کاروان پس ماندیم، کسی به ما توجه نکرده است و قطار رفته است و ما همان جا کنار سرک مانده ایم و حتا محاصره شده ایم.»

اما، به گفتۀ شماری از مسؤولان رسانه ها در غزنی، مزید بر ناامنی، مشکلات اقتصادی آنان را با چالش جدی روبرو کرده است.

با آن‌که در غزنی، رسانه‌های خصوصی، پیام‌های بازرگانی را هم پخش می‌کنند؛ اما در برابر این پیام‌ها، پولی اندک به‌دست می‌آورند و حتا در رسانه‌های خصوصی غزنی، بهای یک‌دقیقه این پیام‌ها، گاهی تا پنج افغانی کاهش می‌یابد.

در چنین اوضاعی، شش‌ماه می‌شود که در غزنی، رسانه‌ها زیر فشار استند تا افزون بر مالیه‌دهی به دولت، به طالبان نیز مالیه بدهند.