گلبدین حکمتیار، رهبر حزب اسلامی که اکنون خودش را برای کرسی ریاست‌جمهوری نامزد کرده‌است، سال‌ها بر خلاف حکومت‌ افغانستان جنگید و در خفا زنده‌‎گی کرد.

او به تاریخ چهاردهم ثور سال ۱۳۹۶، پس از امضای یک توافق صلح با حکومت وحدت ملی، به کابل آمد. رهبر حزب اسلامی، در حدود ۲۱ سال در خفا زنده‌گی می‌کرد و تاکنون هیچ‌کسی دربارۀ محل زنده‌گی او در دوران مخالفتش با حکومت، چیزی نگفته‌است.

اما گلبدین حکمیتار، اکنون می‌گوید که در هنگام جنگ با حکومت، در ولسوالی شیگل ولایت کنر پنهان بود. او می‌افزاید که چندین بار نیروهای خارجی در برابرش در ولسوالی شیگل عملیات کردند، اما نتوانستند اورا بازداشت و یا بکشند.

او در این باره اظهار داشت: «در ستلایت با کسی صحبت می‌کردم که حمله صورت گرفت؛ و راکت تقریبأ در فاصلۀ ۶۰ یا ۷۰ متر دور از محل من اصابت کرد. در آسمان طیاره درون (هواپیمای بدون سرنیشین) را می‌دیدم، اما فکر می‌کردم که شاید راکت نداشته باشد و شاید تنها کارهای مخابراتی را انجام می‌دهد؛ اما اشتباه کرده بودیم و راکت از طرف همان هواپیما شلیک شده بود و فکر می‌کنم که راکت کروز بوده باشد.»

آقای حکمتیار، پس از امضای توافق صلح اکنون به گفتۀ خودش برای نخستین‌بار به ولایت شیگل می‌رود؛ این‌بار اما برای پیکارهای انتخاباتی.

او را کاروانی از موترهای زرهی و محافظان مسلح برای رفتن به شیگل، ولسوالی در چهل کیلومتری شهر اسعد آباد، مرکز ولایت کنر، همراهی می‌کنند – جایی‌که حکمتیار ادعا دارد سال‌ها در آن‌جا پنهان بود و از همان‌جا زیردستانش را در برابر حکومت بسیج می‌‎کرد.

حکمتیار، می‌گوید که با آمدن نیروهای ایتلاف جهانی به افغانستان در سال ۲۰۰۱ او از ایران به شیگل آمد و در خانۀ ساخته شده از سنگ در روستای «بانده» پنهان بود: «امریکایی‌ها دنبالم در هرات، زابل، گردیز خانه‌ها را تلاشی کرده‌اند. خانه‌های والیان را هم تلاشی کرده‌اند. در کابل، لوگر، ننگرهار، پکتیا هم این کار به اساس گزارش‌ها انجام داده‌اند؛ خانه‌ها را محاصره می‌کردند و تلاشی می‌کردند.»

گلبدین حکمتیار، می‎گوید که پس از آن‌که در این روستا جاگزین شد، دیگر از آن‌جا بیرون نشد و تا آخر در همان روستا – گاهی در خانه و گاهی در مغاره‌ها – پنهان بود.

در همین حال، شماری از کسانی که در شیگل مسؤول نگهداری و خدمت گلبدین حکمتیار بودند، می‌گویند که او در یک‌ مکان مشخص نبود و هرازگاهی به ویژه از طرف شب محل بودوباش خودرا تغییر می‌داد.

وزیرمحمد هفتاد ساله، یکی از باشنده‌گان روستای بانده در شیگل است. او می‌گوید که سال‌ها از حکمتیار مراقبت و نگهداری کرده است: «در بلندی کوه‌ها چرخ‌بال آمد و جستجو کردند، اما در آن‌جا وی (حکمتیار) نبود. بسیار تلاش کردند، تلاشی کردند، اما پیدا نتوانستند. یک طیارۀ شان سقوط کرد و خراب شد و باز دو روز را سپری کردند.»

شیرمحمد، باشندۀ دیگر شیگل است. او نیز برای مدتی با حکمتیار بوده‌است: «بلی در کوه‌های بلند زنده‌گی می‌کرد و همرای ما بسیار روزهای بدی را در این کوه‌ها سپری کرده‌است و باز زمانی‌که فشارها بالایش افزایش یافت از این محل به محل دیگر رفت.»

ظاهرأ بسیاری از باشنده‌گان ولسوالی شیگل، هواداران حزب اسلامی استند؛ از همین‌رو شمار بزرگی از آنان با پرچم‌های سبز رنگ حزب سلامی، از رهبر شان استقبال کردند.

یک شمار زیادی از باشنده‌گان این ولسوالی هنوز هم مسلح استند. رهبر حزب اسلامی، دربارۀ این‌که چرا اینان جنگ‌افزارهای شان را به حکومت نسپرده‌اند، می‌گوید که آنان باید بربنیاد توافق‌نامه‌یی که او با حکومت امضا کرد، به صفوف نیروهای امنیتی جذب می‌شدند؛ وعده‌یی‌که به گفتۀ او تاکنون حکومت عملی نکرده‌است.