شکریه نظری، یکی از دخترانی‌است که در دو ساله‌گی از هر دو پا مفلوج شد، اما او امید به داشتن یک زنده‌گی بهتر را از دست نداد و مکتب خواند و سال پار از رشتۀ کمپیوترساینس در کابل فارغ شد.
این جوان می‌گوید که بارها به نهادهای گونه‌گون دولتی و غیردولتی برای دریافت کار مراجعه کرده‌است؛ اما به علت معلول‌بودنش نمی‌تواند وظیفه یابد. او تأکید می‌ورزد که از این جست‌وجوی و تلاش دست برنمی‌دارد.
بانو نظری می‌گوید: «پس‌از تمام‌کردن مکتب، در امتحان کانکور بیش‌از ۲۴۰ نمره گرفتم و به رشته کمپیوترساینس یکی از انستیتوت‌های دلتی راه یافتم و سال پار درس‌هایم تما شد و یک سال است که بیکار استم.»
ساختمان‌های دولتی، مشکل کلان برای معلولان
بسیاری از ساختمان‌های دولتی در افغانستان برای رفت‌وآمد کارمندان معلول امکانات لازم را ندارند.
اکبر احمدی، معین وزارت شهرسازی، می‌گوید: «وزارت شهرسازی تمامی سهولت‌ها را برای ساختمان‌ها و مکان‌های عامه برای شهروندان معلول در نظر گرفته‌است.»
کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان بارها از نقض حقوق و امتیازهای معلولان در کشور اظهار نگرانی کرده‌است و از حکومت خواسته‌است که کنوانسیون حقوق و امتیازات معلولان را به‌گونۀ درست اجرایی کند.