انعام الدین، یک عضو حرکت مردمی صلح‌خواهی هفتۀ پیش هنگامی که درکابل برای صلح داد خواهی می‌کرد، برایش خبر رسید که همسرش در نتیجۀ بیماری "اپندکس" جان داده است.
انعام الدین می‌گوید همسرش یک شبانه روز درد کشیده‌است و بخاطری‌که کسی نبوده تا اورا به شفاخانه انتقال دهد، در کنج خانه جان داده است.
انعام الدین که اکنون پس از مراسم خاک‌‍سپاری همسرش از یکی از روستاهای دور افتادۀ ولسوالی سوری ولایت زابل به کابل برگشته است، دوباره با کاروان صلح‌خواهی یکجا شده است: «رفتم مراسم جنازه‌اش را تمام کردم و دوباره حالا برگشتم و با این کاروان یکجا شدم و تا پایان این راه با این حرکت صلح خواهی یکجا می‌باشم.»
انعام الدین که به گونۀ پنهانی از خانواده‌اش با کاروان صلح پیوسته بود، پس از این مسؤولیتش سنگین‌تر شده است؛ او باید برای دو پسر دوساله و سه ساله و یک دختر ده ماهه‌اش که اکنون بی مادر شده اند، هم پدر باشد و هم مادر: «در اول از پدر و مادرم پنهانی آمده بودم، اما حالا می‌گویند که در هر حالت باید با این کاروان یکجا باشم.»
این در حالی است که نزدیک به ده روز است اعضای حرکت مردمی صلح خواهی، در برابر سفارت پاکستان در کابل بست نشین استند.
این صلح‌خواهان، از پاکستان و دیگر کشورهایی‌که به گفتۀ آنان از گروه‌های مسلح پشتیبانی می‌کنند، می‌خواهند که دست از این کار بردارند.
زهیر زندانی، یک عضو این حرکت که هردو چشمش را در انفجاری از دست داده است در این باره می‌گوید: «اگر پل و پلچک برای مان نمی‌سازید، پل و پلچک ما را تخریب و ویران هم نکنید.»
در همین حال، اقبال خیبر، رهبر حرکت مردمی صلح خواهی، می‌گوید که تاکنون هیچ پاسخی در بارۀ خواست‌های شان از سفارت پاکستان دریافت نکرده اند: «ما از پاکستان می‌خواهیم که مراکز آموزشی تروریستان را بسته کنند و دیگر در امور داخلی افغانستان دخالت نکنند.»
این صلح خواهان می‌گویند، قرار است تا زمان ناروشنی در برابر سفارت پاکستان در کابل بمانند و پس از آن در برابر سفارت ایران در کابل تحصن خواهند کرد.