فاضل فاضل، نقاشی از بدخشان، ولایتی در دوردستهای شمالشرق افغانستان، میگوید که نیمی از عمرش را نقاشی کرده و با مطالعه و دنبال کردن کارهای نقاشان جهان تلاش میکند تا در این هنر بروز بماند و نیز چیزهای بیشتری بیاموزد.
به گفتۀ آقای فاضل، چند سالی است که تابلوهایش خریدارانی داشته اند و او ناچار است تا به خواست این خریداران به شهر کابل بیاید و به فرمایشهای آنان رسیدهگی کند.
او توانسته است تاکنون بیش از ۳۰۰ تابلو بیافریند. آفریدههای او چهرهها، رویدادها، طبیعت و داشتههای فرهنگی استند – چیزهایی که فاضل را به نقاشی وا میدارند.
آقای فاضل باری در یک پروژه ششماهه برای یکی از نهادهای دولتی ۱۰۰ تابلو را نقاشی کرد و هم اکنون هم برای شماری از مقامهای داخلی و خارجی تابلوهایی را زیر کار دارد.
این مرد سی و شش ساله میگوید که دور از خانواده هر سال چند ماهی را در اتاقی در شهر کابل به سر میبرد و با دنیای رنگهایی که از کودکی برای خودش برگزیده است خلوت میکند.
آقای فاضل گفت: «از طفولیت، کم کم علاقه داشتم، کار می کردم، بعد بسیار سال ها بود که رد نقاشی را ایلا کردم.»
او میگوید که در نوجوانی، به علت نداشتن درآمدی از این هنرش، ناچار شد چند سالی به نجاری رو آورد؛ اما سرانجام، ده سال پیش، تصمیم گرفت به جهان رویایی خودش یعنی نقاشی برگردد و رفته رفته کار و بارش رونق گرفت.
او افزود: «هدف من به تصویر کشانیدن بعضی واقعیتها یا فرهنگ خود افغانستان است.»
استاد فاضل، نامی که دوستانش او را صدا میزنند، مکتب را تا صنف دهم خوانده است و نقاشی را هم در نهادی و یا نزد کسی آموزش ندیده است. با این حال، او میگوید که با مطالعه و نیز با دنبال کردن کارهای نقاشان جهان از انترنت، میکوشد تا در این هنر بروز باشد.
رحیم الله حقجو، دوست فاضل، گفت: «در کار شان با عشق، علاقه و شوقی که به خرج میدهند، وقتی بیننده استاد، تصویر کارکردهگی استاد را یا رسامی استاد را و هنر استاد را میبیند علاقه مندش میشود.»