شماری از دختران ورزشکار در ولایت بلخ، از نبود ورزشگاههای معیاری برای انجام بازی فُتبال شکایت دارند.
آنان میگویند با وجود آنکه دلبستگی دختران به ورزش فُتبال در این ولایت افزایش یافته، اما نبود مکانهای ورزشی، بزرگترین مشکل آنان است.
سویتا افغان، یکی از این دختران است. او میگوید، دلبستگی زیاد به فُتبال دارد، اما به دلیل نبود میدان معیاری فُتبال در بلخ، او و دیگر دختران ناگزیر استند در میدانهای سرپوشیده فُتسال بازی کنند: «افغانستان یک جامعۀ سنتی است و ما خیلی مخالف های فامیلی داریم. هنگامی که ما بیرون می برآیم – یا در بایسکل باشیم و یا .. – مردم جامعۀ ما، مارا در یک نظر بسیار بد می بینند. ما توانایی بالایی داریم و مطمین استیم که میدان ورزشی درست داشته باشیم، نه تنها که در بلخ که در سطح افغانستان نیز ما دست آورد خواهد داشتیم.»
در بلخ، دختران در بخشهای گوناگون ورزشی - از ورزش رزمی گرفته تا فُتبال و دوچرخهسواری - مصروف استند.
شماری بیشتر این دختران اما، به فُتبال علاقمند استند؛ چنانکه تعداد ورزشکاران فُتبال، به دوصدتن میرسد.
زینب افضلزاده، یکی از این فُتبالیستها است. او از علاقمندی خود و کم کاری حکومت میگوید: «دختران توانایی شان خوب است. شمار بانوان ورزشکار در بلخ نیز زیادتر شده. اگر امکانات باشد، از این هم بیشتر می شود.»
سونیا سلطانی، ورزشکار دیگر نیز میافزاید: «هدف من این است که از طریق فُتبال، یک روزی به قلۀ بلند موفقیت برسیم؛ پیشنهاد من برای دیگر دختران این است که بیایند فُتبال کنند؛ نخست بخاطر صحت و دوم بخاطر رهایی افغانستان از جنجال ها.»
ستایش بیست و دوساله، یکی دیگر از دختران ورزشکار در بلخ است. او بیش از دوسال است که در بخشهای دوچرخهسواری، فُتبال و یوگا تمرین میکند. از خانوادهاش سپاسگزاری میکند که مانع آموزش و ورزش او نشدهاند: «ورزش های یوگا، بایسکل رانی و فُتسال را انجام می دهم و خواهشم از خانواده ها این است که به دختران شان اجازه بدهند به ورزش هایی که دوست دارند، بپردازند.»
این ورزشکاران میگویند در تلاش استند تا در بخش ورزش بیشتر بدرخشند و بر سکوهای قهرمانی در افغانستا و بیرون از افغانستان قرار گیرند.