این بی‌جا شده‎گان می‎گویند که هرچند از سال‎ها میانماری را از بهر "ظلم و ستم بودایان و ارتش میانمار" ترک کرده‎اند، اما ناگزیرهستند در کشورهای همجوار این کشور، شرایط دشوار را تحمل کنند.

با آغاز خشونت‌ها در برابر مسلمانان روهینگیا درسال ۲۰۱۲ میلادی در میانمار، شماری بزرگی از مسلمانان ناگزیر شدند که به بنگله‌دیش، نیپال و دیگر کشورها، فرار کنند.

هرچند آنان توانسته‌اند از "ظلم و ستم بودایان و ارتش میانماری" فرار کنند، اما کودکان آنان نتوانسته به آموزش و پرورش دست یابند و بزرگ سالان نیز ناگزیر هستند کارهای شاقه و اجباری را، انجام بدهند.

محمد عیار، یک بی‎جاه شده روهینگیا می‎گوید: "اینجا همه با خانواده‎های پنج تا شش نفری به سر می‎برند، غذا کافی برای خوردن نیست، با ما کهن سالان نیز هستند و حتی کودکان دراین جاه به دنیا آمده‌اند.

محمد ایوب، بی‌جا شدۀ دیگر می‎گوید: "اگر حکومت میانمار ما را به پذیرد، حاضر هستیم دوباره به خانه‌های مان برگردیم."

در همین حال، انتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل متحد می گوید که فشارها وخشونت با مسلمانان درمیانمار پذیرفتنی نیست و حکومت میانمار باید زمینه بازگشت ده ها هزار مسلمان روهینگیا را به این کشور فراهم سازد.

وی برفراهم سازی کمک های لازم بشری به این آواره گان نیز تأکید می ورزد.

آمارها نشان می دهند که بیش از یکصدوپنجاه هزار تن از مسلمانان میانمار، در نتیجۀ عملیات نظامی ارتش این کشور و خشونت های بوداییان، به بنگله دیش آواره شده اند.