Skip to main content
تازه‌ترین خبرها
تصویر بندانگشتی

خانواده‌های قربانیان نیروهای امنیتی: در صلح نادیده گرفته شده‌ایم

شماری از معلولان و خانواده‌های قربانیان نیروهای امنیتی، می‌گویند که از روند گفت‌وگوهای صلح دور نگه‌داشته شده‌اند و در این گفت وگوها حکومت هیچ سهمی به آنان نداده‌است.

این معلولان و خانواده‌های قربانیان نیروهای امنیتی از حکومت، جامعۀ جهانی و سیاست‌گران می‌خواهند که در شورای رهبری مصالحه و جرگۀ مشورتی صلح باید نماینده‌گان آنان نیز حضور داشته باشند.

جواد محمدی که دوازده سال در ارتش ملی خدمت کرده بود، هنگامی‌که می خواست در ولایت کندز ماینی را از کار اندازد، انفجار رخ داد؛ دو پا و انگشت یک دستش قطع شدند و بینایی یک چشمش را نیز از دست داد. این جوان، در نبردی در ولایت خوست به سختی زخم برداشت و مفلوج شد. او می‌گوید در حالی‌که او و شمار زیاد از هم نسلانش قربانیان اصلی جنگ استند، اما حکومت آنان را فراموش کرده‌است.

جواد محمدی افزود: «در میزی‌که آنجا صلح برگزار است، چوکی ما در آن‌جا خالی‌است؛ کسی از ما نماینده‌گی نمی‌کند، مارا کسی حساب نمی‌کند، خانوادۀ شهید را حساب نکرده‌اند. ما واقعأ از جامعۀ جهانی از دولت افغانستان این گلایه سخت را داریم، ما که کتله بزرگی از جامعه استیم چرا ما را فراموش کرده‌اند؟»

محمد شریف، افسری دیگری است که سال‌ها برای ارتش خدمت کرده‌است: «هیچ نوع کمک با ما صورت نگرفته، به شهدا و معلولین باید توجه صورت بگیرد.»

در همین حال، شماری از زنان اعضای خانواده‌های نیروهای امنیتی که هنگام وظیفه جان‌های شان را از دست داده‌اند، می‌گویند که حکومت به ویژه رییس‌جمهور به هیچ یک از تعهداتش در برابر آنان عمل نکرده‌است.

قمرگُل، همسر یک قربانی نیروهای امنیتی می‌گوید: «ما توجه دولت را می‌خواهیم؛ از ما حمایت کند، از ما پرسان شود، بازخواست شود، دونیم سال شد که بچه دونیم ساله من شهید شده ما تا امروز یک نفر دولت را ندیدیم که از ما پرسان کند، که شما خواستی دارید ندارید، وضع اقتصاد تان خوب است؟»

وحیده، همسر یک قربانی دیگر نیروهای امنیتی نیز بیان داشت: «ما از دولت تقاضا داریم که هر قسمی که دیگر افراد جامعه حق و حقوق دارند، همان‌‎گونه به خانواده‌های شهدا و معلولان همان حقوق را بدهد.»

بنیاد حمایت از نیروهای امنیتی، نیز می‌گوید که حکومت نامۀ رسمی این نهاد را از بهر حضور نماینده‌گان این خانواده‌ها در شورای رهبری مصالحه و جرگۀ مشورتی صلح نادیده گرفته است.
احمد سعیدی، سفیر افتخاری بنیاد قهرمانان اظهار داشت: «اگر تعدادی در جرگۀ صلح به حیث نماینده حداقل پنج تا ده نفر به نماینده‌گی از فامیل‌های که صدها هزار قربانی استند، اشتراک نکنند، ما برگزاری این جرگه را خیانت ملی می‌دانیم.»

تاکنون هیچ آمار دقیقی از تلفات نیروهای امنیتی در دست نیست اما چند ماه پیش رییس‌جمهور تلفات نیروهای امنیتی را در دوره حکومتش چهل و پنج هزار اعلام کرد. 

خانواده‌های قربانیان نیروهای امنیتی: در صلح نادیده گرفته شده‌ایم

تاکنون هیچ آمار دقیقی از تلفات نیروهای امنیتی در دست نیست اما چند ماه پیش رییس‌جمهور تلفات نیروهای امنیتی را در دوره حکومتش چهل و پنج هزار اعلام کرد. 

تصویر بندانگشتی

شماری از معلولان و خانواده‌های قربانیان نیروهای امنیتی، می‌گویند که از روند گفت‌وگوهای صلح دور نگه‌داشته شده‌اند و در این گفت وگوها حکومت هیچ سهمی به آنان نداده‌است.

این معلولان و خانواده‌های قربانیان نیروهای امنیتی از حکومت، جامعۀ جهانی و سیاست‌گران می‌خواهند که در شورای رهبری مصالحه و جرگۀ مشورتی صلح باید نماینده‌گان آنان نیز حضور داشته باشند.

جواد محمدی که دوازده سال در ارتش ملی خدمت کرده بود، هنگامی‌که می خواست در ولایت کندز ماینی را از کار اندازد، انفجار رخ داد؛ دو پا و انگشت یک دستش قطع شدند و بینایی یک چشمش را نیز از دست داد. این جوان، در نبردی در ولایت خوست به سختی زخم برداشت و مفلوج شد. او می‌گوید در حالی‌که او و شمار زیاد از هم نسلانش قربانیان اصلی جنگ استند، اما حکومت آنان را فراموش کرده‌است.

جواد محمدی افزود: «در میزی‌که آنجا صلح برگزار است، چوکی ما در آن‌جا خالی‌است؛ کسی از ما نماینده‌گی نمی‌کند، مارا کسی حساب نمی‌کند، خانوادۀ شهید را حساب نکرده‌اند. ما واقعأ از جامعۀ جهانی از دولت افغانستان این گلایه سخت را داریم، ما که کتله بزرگی از جامعه استیم چرا ما را فراموش کرده‌اند؟»

محمد شریف، افسری دیگری است که سال‌ها برای ارتش خدمت کرده‌است: «هیچ نوع کمک با ما صورت نگرفته، به شهدا و معلولین باید توجه صورت بگیرد.»

در همین حال، شماری از زنان اعضای خانواده‌های نیروهای امنیتی که هنگام وظیفه جان‌های شان را از دست داده‌اند، می‌گویند که حکومت به ویژه رییس‌جمهور به هیچ یک از تعهداتش در برابر آنان عمل نکرده‌است.

قمرگُل، همسر یک قربانی نیروهای امنیتی می‌گوید: «ما توجه دولت را می‌خواهیم؛ از ما حمایت کند، از ما پرسان شود، بازخواست شود، دونیم سال شد که بچه دونیم ساله من شهید شده ما تا امروز یک نفر دولت را ندیدیم که از ما پرسان کند، که شما خواستی دارید ندارید، وضع اقتصاد تان خوب است؟»

وحیده، همسر یک قربانی دیگر نیروهای امنیتی نیز بیان داشت: «ما از دولت تقاضا داریم که هر قسمی که دیگر افراد جامعه حق و حقوق دارند، همان‌‎گونه به خانواده‌های شهدا و معلولان همان حقوق را بدهد.»

بنیاد حمایت از نیروهای امنیتی، نیز می‌گوید که حکومت نامۀ رسمی این نهاد را از بهر حضور نماینده‌گان این خانواده‌ها در شورای رهبری مصالحه و جرگۀ مشورتی صلح نادیده گرفته است.
احمد سعیدی، سفیر افتخاری بنیاد قهرمانان اظهار داشت: «اگر تعدادی در جرگۀ صلح به حیث نماینده حداقل پنج تا ده نفر به نماینده‌گی از فامیل‌های که صدها هزار قربانی استند، اشتراک نکنند، ما برگزاری این جرگه را خیانت ملی می‌دانیم.»

تاکنون هیچ آمار دقیقی از تلفات نیروهای امنیتی در دست نیست اما چند ماه پیش رییس‌جمهور تلفات نیروهای امنیتی را در دوره حکومتش چهل و پنج هزار اعلام کرد. 

هم‌رسانی کنید