حرکت صلح خواهی مردمی فردا چهارشنبه با ریختن خون دست شان بر پارچه‌ای از کاغذ سفید و فرستادن آن به دفتر سازمان ملل به تحصن‌شان در برابر سفارت پاکستان در کابل پایان می‌دهند.

سخنگوی این حرکت صلح خواهی مردمی می‌گوید که با این کار می‌خواهند نشان بدهند که پاکستان همچو همسایه مضر از ده‌ها سال به این سو کارد را به دست شماری از شهروندان افغانستان می‌دهد تا آنان هم‌میهنان‌شان را با آن بکشند.

حرکت مردمی صلح  دوازده روز است که پشت در سفارت پاکستان تحصن کرده است و خواهان همکاری صادقانه اسلام آباد در روند صلح افغانستان است.

آنان می‌گویند که پس از پایان دادن اعتراض شان در برابر سفارت پاکستان، اعتراض شان را در نزدیک سفارت ایران آغاز می‌کنند. 

بسم الله وطن دوست، سخنگوی حرکت صلح خواهی مردمی، گفت: «در نامه سفید خون دست خوده می ریزیم و همان کاغذ را به آنان روان می دهیم و هدف این نامه و این کار ما این است که پاکستان درا فغانستان همیش از یک دست ما استفاده کرده است و به دست دیگر خون آلوده کرده است یعنی به یک برادر افغان ما اسلحه داده است و دیگر افغان را سریش کشته اند.»

عبدالعلی بیست روز پیش به حرکت صلح خواهی مردمی در کابل پیوست.

او تا صنف شش، مکتب رفته است. او می‌گوید که ادامه جنگ سبب شد در روستایی که  زنده‌گی می‌کرد، مکتب‌ها بسته شوند و فرزندانش نیز از آموزش و پرورش محروم شوند.

او گفت: «با جنگ کشت و زراعت ما خراب است و رشد نمی کند. با همین وضع ما زنده گی می کنیم. در روستایی که زنده گی می کنیم هیچ مکتبی نیست که فرزندنم مکتب بروند و درس بخوانند.»

اعضای این حرکت مدنی می‌گویند که آنان نه تنها در کابل بل خانواده‌های‌شان در ولایت‌ها نیز با مشکلات مالی و خوراکه روبه‌رو شده‌اند.

عبدالمالک همدرد، پنج ماه است که نتوانسته است کرایه خانه‌اش را در ولسوالی گرشک هلمند بپردازد. 

او می‌گوید که مالک خانه از او خواسته است که از خانه‌اش بیرون شوند.

او افزود: «در این راهی که روان استم اگر خانواده ما قربانی هم شود ناراحت نمی شویم چون خوش حال استم که راه ما برای صلح است.»

محمد نیکزاد، مسوول مالی حرکت صلح خواهی مردمی، گفت: «کسانی که از ابتدا همرای ما آمدند و آنان کارهای روزمره و دکان وظیفه خود رها کردند، خانواده های شان به مشکل گیر مانده اند. ما فکر می کردیم که با این کار ما و رسیدن به کابل مشکل تا جایی حل خواهد شد اما اکنون مشکلات ما دو برابر شده اند.»

اعضای حرکت مردمی صلح پس از پایان دادخواهی‌شان در برابر سفارت ایران، هفده روز بعد راهی ولایت بلخ، خواهند شد و برای پایان جنگ در کشور همچنان دادخواهی خواهند کرد.

آنان پس ازآن که پس از سی وهشت روز با پای پیاده از هلمند به کابل آمدند برای بیش از یک هفته در نزدیک دفتر سازمان ملل متحد و نیز یک هفته دیگر در نزدیکی سفارت امریکا چادردادخواهی برپا کرده بودند.