همزمان با شدت‌گیری تلاش‌ها برای گفت‌وگو با طالبان، شماری از زنان در کشور از آن‌چه‌که نایده گرفته‌شدن دست‌آوردهای آنان در این گفت‌وگوها می‌گویند نگران استند.
این زنان می‌گویند که سیاست‌گران نباید مردم‌سالاری و آزادی‌های بدست آمده را در روند گفت‌وگو با طالبان به معامله بگیرند.
به گفتۀ این زنان، در روند گفت وگوها باید به آنان نقش برجسته داده شود و نیز مسایل حقوق بشری در این گفت‌وگوها نباید قربانی شود.
سعدیه برومند، پس از شکست حاکمیت طالبان در سال ۲۰۰۱، از نخستین دخترانی بود که به مکتب رفت و سپس به ورزش رو آورد. سعدیه که از نُه سال بدینسو در رشتۀ مشت‌زنی ورزش می‌کند، اکنون برای رفتن به بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ میلادی آماده‌گی می‌گیرد. او اما نگران است که مبادا تحولات سیاسی در کشور مانع رسیدن به این آرزویش شوند.
سعدیه برومند می‌افزاید: «اوضاع افغانستان واقعأ نگران کننده است، خصوصأ برای خودم که اینقدر هدف‌های زیادی دارم؛ زنده‌گی‌ام و وقتم را داده‌ام به ورزش به خاطر این‌که بتوانم برای افغانستان در ورزش کاری کنم، بیرق افغانستان را در بین کشورهای دیگر به اهتزاز در بیارم. نگرانی من این است که من اینقدر زحمت کشیدیم، اگر جنگ شود این همه زحمت من کجا می‌ورد. همه جوانان نگران استند.»
منیره یوسف‌زاده، یکی از فعالان حقوق زن، نیز نگران از میان رفتن دست‌آوردهای هفده سال اخیر است و این نگرانی را در نامه‌یی به زلمی خلیل‌زاد فرستادۀ ویژۀ ایالات متحده امریکا برای صلح افغانستان نیز درمیان گذاشته است.
او می‌گوید: «من به آقای خلیل‌زاد گوش‌زد کردم که آنان با توجه به کتاب «فرستاده»ی شان نیم افغان و نیم امریکایی استند، و بربنیاد سیاست‌های امریکا می‌خواهد صلح را به افغانساان بیارد؛ مردم افغانستان و آرزوهای مردم را نیز در نظر بگیرد.»
همزمان با این، شماری از زنان روز دوشنبه (۱۵ دلو) در یک نشست در کابل گردهم آمدند و نگرانی‌های شان را دربارۀ گفت‌وگوهای صلح مطرح کردند.
حوریه مصدق، فعال حوزۀ حقوق زن در این نشست گفت: «در طرف دیگر مذاکرات گروه‌های مجاهدین استند که آنان هم چندان با طالبان سیاست‌های شان فرق ندارد. نگرانی ما این است کسانی که رفته اند از ما نماینده‌گی می‌کنند، آنان مسبب بدبختی‌های امروز استند.»
حقوق بشر و آزادی زنان، از دست‌آوردهای مهم حکومت‌های پسا طالبان پنداشته می‌شوند. از زمان سرنگونی نظام طالبان در سال ۲۰۰۱ میلادی، وضعیت زنان در افغانستان تفاوت چشم‌گیری داشته است.
هم‌اکنون، چندین وزارت، ریاست‌های ادارات دولتی و سفارت‌های افغانستان در بیرون از کشور از سوی زنان رهبری می‌شوند. به تازه‌گی رییس‌جمهور غنی، رویا رحمانی را به عنوان سفیر افغانستان در امریکا گماشت و نیز عادله راز را به حیث نمایندۀ دایمی افغانستان در سازمان ملل معرفی کرد.
این نگرانی‌ها در حالی ابراز می‌شوند که چهار دور نشست نماینده‌گان ایالات متحده امریکا با طالبان، در غیبت نماینده‌گان حکومت و زنان افغانستان برگزار شدند. اکنون که قرار است نشست مسکو برگزار شود، تنها سه زن در این نشست دعوت شده‌اند.
نشست مسکو، به روزهای سه‌شنبه و چهارشنبۀ هفتۀ جاری با حضور سیاسیون افغانستان و مقام‌های ارشد گروه طالبان برگزار و در آن در بارۀ چگونگی گفت‌وگوهای صلح رآی‌زنی خواهد شد. حکومت افغانستان در این نشست نیز دعوت نشده‌است.