زهره، زنی که اکنون در شفاخانۀ استقلال بستری است، ادعا دارد که شوهرش پس از آزار و اذیت زیاد بر روی وی تیزاب پاشیده است.
این زن که صاحب چهار اولاد است، می‌گوید که بارها شوهرش در برابر او خشونت کرده اما سرانجام جمعۀ گذشته در برابر کودکانش بر رویش تیزاب پاشید: «فکر نمی کردم تا این اندازه ظالم شود. فرزند دومی خود را حمام می دادم که چاقو گرفته آمد و بر من حمله کردند وقتی مانعش شدند و قاچو را از دستش گرفتند، تیزاب را بر رویم پاشید.»
این زن، می‌افزاید شانزده سال پیش هنگامی که ده ساله بود، از سوی پدرش به پسرکاکای پدرش که مرد سی ساله یی بود به شوهر داده شد. روی این زن یک سره آسیب دیده است و بینایی یکی از چشم‌‌هایش را نیز از دست داده است.
در همین حال، پزشکان در شفاخانۀ استقلال هرچند می‌گویند که وضعیت بهداشتی او نسبتأ خوب است، اما آسیب‌های جدی روانی دیده است: «بامداد روز جمعه که به شفاخانه رسید در وضعی وخیمی قرار داشت اما اکنون در وضع بهتری است. ده درصد سوختگی از اثر تیزاب دارد و یک و نیم ماه زمان خواهد گرفت که سوختگی آن درمان شود.»
در همین حال، کمیسیون حقوق بشر، این رویداد را نکوهش می‌کند و بر بررسی جدی پروندۀ زهره تأکید دارد. قدریه یزدان پرست، کمیشنر کمیسیون حقوق بشر می‌گوید: «زهره به شدت آسیب دیده؛ هر دو چشمش بینایی اش را از دست داده اند. شوهر او بازداشت شده اما این ادامۀ بی تفاوتی‌های حکومت و نهادهای مسؤول باعث شده‌اند که این رویدادها افزایش یابند.»
همزمان با این، فوزیه کوفی، رییس کمیسیون زنان مجلس نماینده گان نیز می‌گوید که بربنیاد قانون مدنی افغانستان که بیش از چهل سال پیش نافذ شده است، سن ازدواج برای دختر شانزده سال و برای پسر هژده سال پیش بینی شده است و در قانون منع خشونت در برابر زنان که هفت سال پیش نافد شده است آمده کسانی که عامل ازواج های زیر سن دختران و پسران می شوند باید مجازات شوند: «تمامی این قانون‌ها برای پیش گیری از چنین رویدادها نافذ شده اند، اما متأسفانه واکنش‌ها در برابر این قانون‌هایی که زنان محافظت کنند در افغانستان بیشتر سیاسی دارند تا عکسل العمل‌های برخاسته از ارزش‌های دینی باشند چون یک شمار فکر می کنند که با قدرت مند شدن زنان، یک شمار دیگر آزادی های خود را از دست می دهند.»