زرگرى‌، كه از سده‌ها به‌این‌سو در افغانستان هنرمندانى داشته‌است، به‌گفته‌یی شماری‌از زرگران، رفته‌رفته شيوۀ سنتى‌اش را ازدست مى‌دهد.

على‌شاه رحيمى، زرگر، در این باره می‌گوید: «می‌گویند کاری‌که آسان‌تر باشد و پول بیشتر بدهد، همان را بگیر.»

كارى بسيار قديمى و كهنه كه هنوز دلبسته‌گانى دارد.

دستانى‌كه از كودكى با طلا و نقره آشنا مى‌شوند و فلزهاى گران‌بها را به زيورهاى گردن و انگشت و بند دست مبدل مى‌سازند.

على‌شاه، از زرگرانى است كه هنوز با دست خود زيورهاى زينتى مى‌سازد.

او دهه‌ها پيش، اين هنر را از پدر خود آموخت. اكنون شاگردانى هم دارد.

او گفت: «کیفیت دست، بسته‌گی به سلیقۀ خود مشتری هم دارد، بعضی‌ها دوست دارند که کار دست باشد. چون به‌لحاظ استقامت و کار، بهتر است.»

مرتضى ابراهيمى، زرگر، گفت: «کار دست بسیار خوب است. دیگر هنر است، آدم هروقتی خواسته باشد، می‌تواند از آن استفاده کند. مثلی دستگاه و ماشین نیست که به‌غیر آن، آدم نتواند دیگر هیچ‌کاری بکند.»

زرگران قديمى هرات، اكنون بازنشسته شده‌اند.

برخى از آنان، اما هنوز با فروش طلا و نقره سروكار دارند. 

عبدالعلى، زرگر بازنشسته، در این باره می‌گوید: «کارهایی‌که در قدیم، حدود ۱۳۴۰ یا ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۵خورشیدی با دست می‌ساختند، خیلی‌هم از این (کار ماشین) ظریف‌تر و تمیزتر بود.» 

زرگرى سنتى با آن‌كه هنوز زنده است، اما به‌باور زرگاران، در عصر كنونى يعنى عصر ماشين و رقابت، در حال نابودى است.

در حال حاضر، تنها در حدود پنج زرگر در سراسر هرات با دست زيور مى‌سازند.