در آخر هفتۀ گذشته دستکم ۱۴ تن در یک حملۀ انتحاری مهیب در کابل، درحالیکه برای استقبال از بازگشت عبدالرشید دوستم، معاون رییس جمهور از ترکیه جمع شده بودند، جان باختند. اخیراً درمیان حملات گستردۀ پسین، پنج تن در نتیجۀ حملۀ انتحاری علیه نیروهای امنیتی کشته شدند و این وضعیت کشور را در معرض آشفتگی قرار داد.
اما نگاه اینچنینی به افغانستان اشتباه است. هدف این حملهها پخش خشونت و دهشت افگنی است. این حملات همچنین باعث میشود بسیاری ها مقاومت و ایستادگی شهروندان افغانستان و عملکردهای مثبت و در حال پیشرفت مردم را نادیده بگیرند.
افغانستان کشوری واقع شده در مسیرهای تجاری بوده است. بخش بزرگ آن توسط جوانانی اداره میشود که ارادۀ قوی برای زندگی در محلی دارند که روزی در آنجا فرهنگ، خلاقیت و شاید هم صلح پایدار چیره خواهد شد.
افغانستان کشوری از جوانان است. بیش از شصت درصد نفوس آن را افراد زیر بیست و پنج سال تشکیل میدهد. من بخشی از این نسل هستم که در لندن بعد از فرار کردن از طالبان، بزرگ شدم. زندهگی تحت حکومت طالبان ظالمانه و سرکوبگرانه بود. ایدیولوژی جاهلانۀ آنها چیزهای سادهای مانند موسیقی، ورزش و دانش را ممنوع و محدود کرده بود.
هر چند تغییرات زیادی پس از سقوط حکومت طالبان بوجود آمده است و امکان دسترسی بیشتری به کسب علم نسبت به هر زمانی دیگر وجود دارد. امروزه دختران و پسران فرصت رفتن به مکتب و آموختن را به گونهای دارند که نسل قبل از آنان نداشتند. همچنین، آنان زمینۀ اشتراک در فعالیتهای فراتر از برنامههای درسی مانند شرکت در گروههای آوازخوانی سنتی و وزرشِ بیرون از مکتب را دارند. آنچه در پی آمده است نسلی قدرتمند جوان است که برای ساختن دوباره کشور خود متعهد استند، نه این که تفنگ به دست بگیرند بلکه با استفاده از حقوق شهروندی و انسانی خود.
همین ماه گذشته، یک کاروان صلح، هفتصد کیلومتر راه را در بیش از چهل روز گوشهای از کشور را تا کابل، در گرمای سخت تابستان طی کردند. این گروه که متشکل از حدود ۷۰ مرد جوان است، بعد از حملۀ انتحاری در نزدیک ورزشگاهی در لشکرگاه، ولایت هلمند که شانزده نفر را کشت و ۵۵ تن دیگر را زخمی ساخت، پیش از طی کردن راه، ابتدا گردهمایی را برای اعتراض در اخیر ماه مارچ برگزار کردند و خواستار پایان جنگ شدند.
ارادۀ شهروندان جوان افغانستان برای دنبال کردن یک زندگی فرهنگی و خلاقانه وقتی برجسته شد که جایزۀ معتبر موسیقی پولار امسال برای انستیتوت ملی موسیقی افغانستان داده شد. آریانا سعید، هنرمند پاپ افغانستان در برنامه اعطای جایزه برای مخاطبین بینالمللی اجرأ کرد و نشان داد که زندهگی در افغانستان چگونه فراتر از خشونت میتواند تعریف شود.
در همین ماه جون سال گذشته، هنگامی که تیم ملی کریکت افغانستان اولین بازی تست خود را در مقابل هند انجام داد، این پیشرفت در سراسر کشور جشن گرفته شد. این یک گام پرافتخار برای کشور بود که عضویت کامل شورا بین المللی کریکت را گرفت و دوازدهمین کشور در تاریخ ۱۵۰ ساله این ورزش شد. در ضمن تیم افغانستان با وجود موانع، تروریسم، بی خانمانی و جنگ چنین دستاوردی داشت.
آتشبس مؤقتی بین طالبان و نیروهای دولت در زمان عید سعید فطر در ماه جون سال جاری، گرچه انتقادهایی در پی داشت، یک تصویر زودگذر از اینکه داشتن صلح چه حسی و چه تصویری در افغانستان دارد، به نمایش گذاشت. در جریان آتش بس سه روزه، مردان جوان از گروهای مخالف با هم ملاقات کرده و سلفی گرفتند. این نشانهیی بود از اینکه چطور صلح، روزی حتی در زمانی دیرتر، تحقق خواهد یافت.
این مثالها شاید برای برخی کوچک به نظر بیاید، اما میتواند نشانههایی از پیشرفت باشد. صدای این پیروزیها اگرچه به اندازهی تصویر ویرانیها بلند نباشد، اما برای اکثر جوانان افغان ارزش آن بزرگتر و تاثیر آن عمیق تر است.
در حالی که تروریستان به حملههای بیشتری برای ایجاد اختلال و تضعیف این پیشرفتها دست میزند، ما باید از آنهایی تجلیل کنیم که ارادۀ نسبتاً ساکن آنان میان صداهای بلند خشونت ممکن است ناپدید شود.
برای انجام این کار، برماست تا از شهروندان جوان افغانستان که برای هدایت کشور به سوی آیندۀ مترقی میکوشند، پشتیبانی کنیم.