روز جمعه (۱۴ثور)، برابر است با سالروز درگذشت خلیل الله خلیلی، شاعر، نویسنده و سیاست گر پُرآوازۀ کشور.
استاد خلیلی، ۳۱ سال پیش در چنین روزی، در پاکستان درگذشت و اثرهای فروان نظم و نثر را از خود به جا ماند.
خلیلی، پس از۳۱ سال از در گذشتش، جایگاه ویژه اش همچنان در میان فرهنگیان و نویسندهگان پابرجا است.
شاعر و پژوهشگری که در زمان کودکی اش با مشکلات بسیاری درس خواند؛ ادبیات فارسی، تفسیر، منطق وحدیث را آموخت.
خلیل الله خلیلی، حصارهای محرومیت را شکست. روزگاری به دولت ظاهر شاه راه یافت و در همان زمان، معاون ریاست دانشگاه کابل شد و سپس به سمت منشی مجلس عالی وزرا دست یافت.
شماری از نویسندهگان و شاعران امروز، از استاد خلیلی به نیکویی یاد میکنند.
ضیاء رفعت، شاعر و نویسنده در باره استاد خلیلی میگوید: «یک شاعر کلاسیک گرایی بود که نگاه به حال هوای امروزی نیز داشت.»
احمد سعیدی، استاد دانشگاه نیز میافزاید: «نسل نو باید وطن دوستی، ادب پروری، درک از وضعیت موجود و فردای افغانستان را از استاد خلیلی بیاموزند.»
از استاد خلیلی، ۶۲ اثر منظوم و منثور دربخشهای گوناگون هنر، ادب، سیاست، فلسفه وعرفان بجا مانده اند.
آثار هرات، سلطنت غزنویان، فیض قدس، احوال و آثار حکیم سنایی، از بلخ تا قونیه، یمگان، نینامه و عیاری از خراسان، آثارهای پژوهشی او استند.
خلیلالله خلیلی، پس از انقلاب هفت ثور، به پاکستان زیست و در بهار سال ۱۳۶۶ خورشیدی در شهر اسلامآباد پاکستان درگذشت. پیکر او، پس از ۲۵ سال، از پاکستان به کابل آورده شد و در محوطۀ دانشگاه کابل در کنار آرامگاۀ سید جمالالدین افغان، به خاک سپرده شد.