به نظر میرسد که سفر هماهنگ شدۀ رئیس جمهور اشرف و عبدالله عبدالله رئیس اجرائیه به واشنگتن در ماه مارچ ۲۰۱۵ میلادی یک موفقیت بزرگ بوده است و احتمالأ بسیار به سمت اهداف افغانها انجام شده است.
قدرانیهای مکرر رهبران حکومت وحدت ملی از قربانیان ایالات متحد امریکا باعث شد که یک استقبال خوب از آنان شود در حالی که یک تیرهگی در گذشته در روابط دو کشور وجود داشت.
سخنرانی در نشست مشترک کانگرس، جلسات خوشبین با حکومت، نشستهای خبری و تماس ها برای تقویت منافع افغانستان که در این سفر انجام شد در سال های اخیر کاهش یافته بود.
رهبران حکومت وحدت ملی افغانستان در جلسات طولانی با کری و کارتر و رئیس جمهور اوباما، یک توافق را با حکومت امریکا به دست آورد که شمار سربازانی که در افغانستان به خاطر آموزش، مشور و مأموریت حمایتی در حدود ۹ هزار ۸۰۰ سرباز تا پایان ۲۰۱۵ میلادی باقی بمانند. درحالی که پیش از این زمان بندی شده بود که این سربازان به نیم کاهش یابد.
فراتر از آن، رئیس جمهور اوباما به صورت واضح تعیین کرده بود که شمار کوچکی از سربازان در سفارت جابجا شوند و تا پایان دوره شان در سال ۲۰۱۶ میلادی ترک کنند.
افغان ها کوشش کردند که آشکارانه بالای این موضوع جنجال نکنند، اما ارادهی حمایت از خروج سریع و کامل سربازان را نداشتند. در هر رویداد، آنها کوشش کردند تا حضور سربازان را تمدید کنند تا زمانی که نامزدان دیگر به جای اوباما موفق شوند و زمان پیش از قبل خروج و تمامی ابعاد این خروج بالای آنها قرار گیرد.
قضیۀ حضور پس از ۲۰۱۶ میلادی از سوی کارشناسان خارجی مورد بحث قرار گرفته بود و پیش از دیدار با اوباما در نامهای از سوی رئیسان شورای امنیت ملی هر دو طرف، فرستاده شده بود.
به نظر میرسد که غنی با عبدالله موفق شدهاند تا ایالات متحده امریکا را متقاعد کنند که کمکهایش را برای دست کم دوسال دیگر به نیروهای امنیتی ادامه دهد. علاوه بر این، آنها تعهد ادامۀ حمایت اقتصادی را نیز دریافتند. یک تعهد ۸۰۰ میلیون دالری که از سوی صندوق وجهی بازسازی افغانستان به خاطر بازسازی این کشور به مصرف خواهد رسید.
نیمی از آن در بودجۀ قبلی ۲۰۱۴ میلادی امریکا و بقیۀ آن در بودجه سال های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ میلادی، اختصاص داده شود و از سویی هم برنامۀ فولبرایت افغانها به نیم تمدید شود.
غنی در جریان سفرش به واشنگتن نیز از وقت استفاده کرد و شام را با مسئولان بانک جهانی، صندوق بینالمللی پول و سران سازمان ملل گذراند. این احتمالأ به خاطر اعلام ادامۀ حمایت آنها از بابت جامعۀ جهانی بوده است.
به نظر می رسد که این دیدار موفقانه بوده و هر دو رهبران حکومت وحدت ملی در بالاترین سطح با پروتکل و مهمان نوازی استقبال شدند.
رهبران افغان در یک نشست که به همراه صرف غذا در خانۀ وزیر دفاع امریکا اشتون کارتر برگزار شد حضور یافتند؛ آنان پس از آن از سوی وزیر خارجۀ امریکا، جان کری به یک شام رسمی در وزارت خارجه پذیرایی شدند و پس از یک نشست یک روزه در کمپ دیوید که در آنجا رئیس خزانه داری این کشور نیز آمده بود نشست بسیار گرم و مثبتی داشتند.
بیانیه پیش بینی نشده از رئیس جمهور غنی به کنگره یک پیروزی به نظر رسید. سخنرانی وی که بارها و بارها توسط کف زدن و ایستاده شدن نمایندههای هر دو احزاب، قطع شد. غنی، بارها از ایالات متحده امریکا، سربازان اش، دیپلمات ها و امدادگران، همراه با نام گرفتن جنرالهای سرشناس و سفیران تشکری کرد.
غنی با استناد بر خطر افراط گرایی و داعش، همراه با القاعده و تروریستان خارجی در مرزهای افغانستان با پاکستان کرد.
غنی در این سخنرانی قول داد که افغانستان در یک دههی دیگر خودکفا خواهد شد. وی با اشاره به انتصاب چهار زن در کابینه بر حمایت از حقوق زنان تأکید کرد.
به نظر میرسید که وی با سخنان خود هر دو قلب و ذهن کنگره را به نفع خود کرد که شاید یکی از گرمترین رویدادهای سال بوده است.
غنی همچنان به طور خصوصی با اعضا برخورد کرد که باعث جلب حمایت بیشتر شد. بدون شک کنگره به طور عموم در رابطه با مسایل افغانستان و درخواستهای مربوط به افغانستان، دلسوزتر خواهد بود.
رئیس جمهور غنی در یک بیانیه به نهاد صلح ایالات متحده امریکا اشاره کرد که جنگ اساسا با طالبان نیست، اما بین پاکستان و افغانستان است.
غنی گفت که پاکستان به تازگی مفهومی به نام "دستیابی به موفقیت" را پذیرفته است.
وی همچنان روی معرض خطر افراط گرایی اسلام افراطی که توسط داعش تهدید میشود اشاره کرد.
غنی این نگرانی را من حیث استدلال برای ادامه کمک امنیتی ایالات متحده امریکا به امنیت افغانستان استفاده کرد، وی در پاسخ به یک سئوال در مورد عدالت انتقالی گفت: افغانستان نمی تواند آینده را به خاطر گذشته قربانی کند.
عبدالله در یک سخنرانی جداگانه در نهاد بروکینگز بیشتر روی مورد مشکلات در بحث صلح با طالبان تمرکز کرد، بحث صلح را گروهی که خود به چندین دسته تقسیم شده و توسط شخصی رهبری می شود که سال هاست دیده نشده است.
حکومت وحدت ملی با طالبان نامعلوم تماسهایی داشته است، اما مذاکراتی نداشته است. عبدالله اضافه نمود که زنان افغان در پروسه صلح شامل خواهند بود و در هیچ نوع توافقی صلح فروخته نخواهند شد.
پاسخ به پرسش که افغانستان برای محافظت اش به چه نیاز دارد، عبدالله با اشاره به عملکرد شجاع نیروهای امنیتی اشاره به پشتیبانی هوایی، تخلیه مجروح، انتقال و استخبارات کرد. مهمتر اینکه نیروهای افغان باید قادر شوند تا به زودی این مهارت ها را بیاموزند.
هر دو رهبر بارها و بارها روشن ساختند که آنها یک تیم هستند، آنها کاستی در عملکرد توسط حکومت وحدت ملی و ادامه اختلافات و تفاوت های بین آنها را پذیرفت، اما خاطرنشان کردند که آنها قادر و متعهد به همکاری در حرکت کشور به طرف جلو هستند. با این همه، بسیاری از نگرانیها باقی می ماند.
در کنفرانس مطبوعاتی کاخ سفید از اوباما پرسیده شد که چه وقت خواهند فهمید که از افغانستان خارج میشوید. نیویورک تایمز، پس از یک جلسه با رئیس جمهور غنی اشاره کرد که استدلال "قانع کننده" بود اما تصمیم اوباما برای کاهش سرعت خروج "باید بهانهای برای نگهداشتن سربازان در افغانستان به طور نامحدود نباشد".
چند شاخص از جمله پوشش رسانهای نسبتا متوسط نشان میدهد که اهمیت افغانستان در طرز فکر جغرافیایی سیاسی آمریکا در نوسان بطرف پایین باقی مانده است. با وجود این بازدید نشان می دهد که افغانستان هنوز هم برای سیاست مداران امریکایی یک نگرانی واقعی است.
طراحی یک تصویر ثابت از هماهنگی، غنی و عبدالله موفق به تبدیل تصویر منفی در مورد رهبری افغانستان شدند. در یک محیط سیاسی اغلب خشن آمریکا، رهبران افغانستان با انتقاد کمی مواجه شدهاند. سفر آنها را برای شگوفایی همکاری سال های آینده صاف خواهد نمود.
دیدگاه تان در این باره