پس‌از آن‌که کاروان صلح خواهان هلمندی، پس از ۳۸روز پیاده روی به کابل رسیدند، شماری از این صلح خواهان بدلیل وضعیت بد بهداشتی زیر مراقبت پزشکان قرار گرفتند.

پزشکانی‌که برای مراقبت این صلح خواهان به مسجد عبدالرحمان خان کابل موظف شده‌اند، می‌گویند که شماری از این صلح خواهان وضعیت بهداشتی نامناسبی دارند.

به گفتۀ پزشکان، آنان ازبهر پیاده‌روی طولانی - مسیر ۶۳۰کیلومتر – آب بدنشان کم شده است و نیز از ناحیه پاها خون‌ریزی کرد‌ه‌اند و شماری‌ هم بدلیل نوشیدن آب‌های غیربهداشتی در مسیر راه مریض شده‌اند.

خلیل سالنگی، یکی از این پزشکان می‌گوید که دست کم ۳۰تن از این صلح خواهان بدلیل مشکلات یاد شده، وضعیت بهداشتی نامناسب دارند. او تأیید می‌کند که چهار تن از اعضای کاروان صلح خواهان هلمند، برای مراقبت‌های بیشتر به شفاخانۀ وزیر اکبرخان منتقل شده اند.

بسیاری از صلح خواهان هلمندی، داستان‌‎های بسیار غم‎انگیز و تکان‌دهنده‌یی دارند که آنان را واداشته‌ تا مسیر هلمند – کابل را پیاده طی کنند.

یکی از این صلح خواهان، ظهیراحمد زندانی است. او ۲۲ سال دارد و اهل ولایت هلمند می‌باشد. ظهیر احمد، کاملأ نابینا است و چشمان و هشت عضو خانواده‌اش را در جنگ‌ها در هلمند از داست داده است.

او می‌گوید هنگامی که تنها هفت سال داشت، پدرش را کشتند و هشت ماه پس از این حادثه، هنگامی که او با باقی اعضای خانواده‌اش به کندهار رفته بودند، انفجار یک ماین دو چشمش را از او گرفت.

وقتی از او پرسیدم چقدر دلش می‌خواهد که روشنایی چشمانش را بازیابد، گفت: «پزشکان به من گفته‌اند که چشمانت امکان تداوی را دارند، اما اکنون برای من اولویت صلح است نه چشمانم؛ می‌خواهیم وقتی چشمانم خوب می‌شوند، افغانستان را گل و گلزار و مملو از صلح ببینم، نمی‌خواهیم وضعیت کنونی را ببینم.»

ظهر احمد را دوستش انعام الحق خطاب در مسیر هلمند تا کابل کمک کرده و تمام مسیر را با او یکجا بوده است.

به تاریخ دوازدهم ماه می میلادی، هشت عضو کاروان صلح خواهان، هلمند را به قصد کابل ترک کردند و با گذشت از هر ولایت شماری دیگری از شهروندان به آنان افزوده شدند و اکنون تعداد این صلح خواهان نزدیک به صدتن می‌رسند.

آدم خان ۶۵ ساله، بزرگترین عضو این کاروان است. او از ولایت غزنی با صلح خواهان هلمندی یکجا شده است. او می‎گوید سه عضو خانواده اش را در جنگ‌ها از دست داده است.

کوچک‌ترین عضو این کاروان اما طاهرخان هفده ساله است که از ولایت کندهار با صلح خواهان پیوسته است. طاهرخان می‌گوید که دانش‌جوی سال نخست دانشگاه بود و ازبهر صلح دانشگاه را رها کرده و به صلح خواهان پیوسته است: «من چهار عضو خانواده ام را دز جنگ‌ها از دست داده ام. وقتی صلح تأمین شود، من درسهایم را دوباره آغاز می‌کنم. ما دیگر نمی‌خواهیم زنان بیوه شوند، ما دیگر نمی خواهیم کودکان یتیم شوند.»

او می‌افزاید: «حتا طالبان از جنگ خسته شده اند. این جنگ برما تحمیل شده.»

عبدالهادی ۴۲ ساله و بخت محمد ۵۰ساله، دو عضو دیگر کاروان صلح خواهان هلمند استند؛ آنان که از ولسوالی گیلان ولایت غزنی با این کاروان یک‎جا شده اند، جنگ و ناامنی هزینه‌هایی از آنان نیز گرفته اند.