شماری از شهروندان کشورهای دیگر در افغانستان ادعا دارند که از چندین سال به این سو درخواستهای پناهندهگی شان در این کشور پذیرفته نشدهاند.
این پناهجویان میگویند که زمینههای آموزش و کار برای شان نیز در افغانستان ازبهر پذیرفته نشدن درخواستهای پناهندهگی شان محدودتر شدهاند.
امیرحمزه علیموف تاجیک یکی از این پناهجویان است. او میگوید سرپرست خانواده هشت نفری است و از ۲۶سال به این سو در افغانستان زندهگی دارد و شهروندیاش را در تاجیکستان ترک کرده است، اما به علت نپذیرفه نشدن درخواست پناهندهگیاش از سوی حکومت افغانستان، بی هویت مانده اند: «ما در اینجا بیسرنوشت هستیم. قبلأ هم ما میآمدیم، اینجا مراجعه میکردیم، تنها در دوران شما نیامدیم ما، ما میآمدیم مراجعه میکردیم کسی نمیگفت که تو از من شکایت کردی، من از مشکلات خودم گفتیم.»
تاج النسا، همسر امیرحمزه است. او میگوید چون پناهندۀ سیاسی است، نمیتواند دوباره به کشورش برگردد: «تا به کی یک مادر از اولادهایش جدا باشد، پراکندهگی اولادها زیاد است. از وقتی خودم به یاد دارم از همین اولادها جدا هستم، گاهی از این سه نفر و گاهی از آن سه نفر دیگر در وطن.»
صدف بلوچ، یکی دیگر از این پناهجویان است که به گفتۀ او از بلوچستان پاکستان به افغانستان آمده است: «بسیار مشکل است در اینجا. ما میخواهیم که به حیث یک شهروند باشیم در اینجا.»
در همین حال، وزارت امور مهاجرین، شمار ثبت شدۀ شهروندان خارجی را که سرنوشت شهروندی آنان در افغانستان ناروشن است، در حدود ۲۰۰تن میگوید.
حفیظ احمد میاخیل، سخنگوی وزارت امور مهاجرین در این باره گفت: «مشکلات اینان پس از تصویب قانون، براساس همین قانون به درخواست های پناهندهگی اتباع خارجی در افغانستان پاسخ داده می شود.»
با این همه، وزارت عدلیه میگوید حکومت میتواند درخواست شهروندی خارجیان را بربنیاد معیارهای کنوانسیون بین المللی پناهندهگان بپذیرد.
امان ریاضت، سخنگوی این وزارت بیان داشت: «قانون پناهنده گان از سوی وزارت امور مهاجرین به وزارت عدلیه جمهوری اسلامی افغانستان فرستاده شده و جز کار پلان تقنینی امسال ما است و انشاالله به پایان می رسد.»
درحالی که شش میلیون جمعیت افغانستان درکشورهای دیگر پناهنده استند، اما هستند کسانی همانند این شهروندان خارجی که شرایط ناگوار سیاسی، آنان را به ترک کشورهای شان و پذیرفتن اوضاع نا به سامان کنونی افغانستان ناگزیر ساخته اند.