بربنیاد آمارهای وزارت کار و امور اجتماعی، بین ۵۰۰ تا ۶۰۰هزار زن بیوه در کشور زنده‌گی می‌کنند.

این وزارت می‌گوید که بیشتر این بیوه‌ها در جنگ‌ها و رویدادهای هراس افگنانه، شوهران شان را از دست داده‌اند.

از این میان، تنها در ولایت هلمند، ۵۷۰۰ زن بیوه در ریاست کار و امور اجتماعی این ولایت ثبت شده اند.

صدیق الله خالقی، رییس کار و امور اجتماعی هلمند گفت: «۲۲۰۰آن کشته شده گان نظامی استند و باقی آن کشته شده گان ملکی استند.»

به گفتۀ وزارت کار، بیش از ۷۰هزار تن این بیوه‌ها، نان آوران خانه‌های شان استند.

رحیمه، یکی از این زنان است. او می‌گوید چهار سال پیش شوهرش را که کارگر بود، در نتیجۀ جنگ میان نیروهای دولتی وطالبان در بغلان از دست داد.

او، سپس با شش فرزندش از بغلان به کابل پناه آورد تا بتوانند کار کند؛ اکنون خودش دست دوزی می‌کند و پسر دومش قالین می‌بافد.

رحیمه می‌گوید: «زنده‌گی و خرچ خانه تمامی اش به دوش خودم است. پسر دومم هم اعصابش خراب است.»

رحیمه، می‌گوید که بزرگ ترین فرزندش جان علی، سه ماه پیش در راه برگشت از کار به خانه، حادثه ترافیکی کرد و پس از دو روز جان داد. این رویداد، روان دو کودک دیگر رحمیه را متأثر کرده است: «پول نداشتم که در یک شفاخانه خوبتر پسر خوده می بردم که از خون ریزی آن جلوگیری می شد تا این که از دست دادمش.»

به باور روان شناسان، خانواده‌هایی‌که در جنگ‌ها عزیزان شان را از دست می‌دهند، بیشتر از نگاه روانی آسیب پذیرند.

روح الله رضوانی، روان درمانگر در این باره گفت: «کاری که حکومت و سازمان های دیگری انجام داده می توانند این است که آن احساس بی انصافی و ظلمی را که ناشی از چنین مرگ هایی در بازمانده گان ایجاد می شوند، کاهش بدهند.»