در میان انبوه ناهنجاری ها و ناامنی ها، دختران کندهاری اما با اراده و امیدواری زیاد به میدان های ورزشی می روند و کرکت بازی می کنند.
این دختران که شمار شان به ۴۸ تن می رسد، روزانه یک ساعت به این بازی می پردازند.
آنان می گویند، با این کار می خواهند با رسم و رواج های ناپسند جامعۀ شان که بسیاری فرصت ها را از زنان گرفته اند، مبارزه کنند.
مدینه، یکی از این وزرشکاران است. او می گوید، از چند ماه به این سو به بازی کرکت رو آورده است: «دختران از این بازی بسیار خوش شان می آید، اما بسیاری از خانواده ها به دختران شان اجازه نمی دهند که آنان ورزش کنند؛ من امیدوار استم که خانواده ها در این باره فشار نیاورند و بگذارند که دختران نیز ورزش کنند و همانند پسران رشد کنند.»
مریم، ورزشکار دیگری است که به گفتۀ او، هیچ هنجاری نمی تواند جلو پیشرفت آنان را بگیرد و یا از حق شان محروم کند.
او می گوید تلاش می کند تا فرهنگ ورزش را در ولایت کندهار نهادینه بسازد تا این کار، دیگر برای بانوان تابو نباشد.
وی اما، از آن چه که سایۀ ناامنی و فعالیت گروه های هراس افگن می گوید، هراس دارد: «طوری که می بینید، ما بازی کنان معیاری نداریم و ما می خواهیم که برای ما یک میدان ساخته شود تا بتوانیم خوب ورزش کنیم.»
برخلاف پسران در کندهار، دختران اما میدان های ورزشی ندارند. آنان مجبور اند در محوطۀ مکتب های شان کرکت بازی کنند.
آن چه که مریم می گوید، علت اصلی محرومیت آنان از داشتن میدان های ورزشی، مخالفت خانواده ها با حضور بانوان در ورزشگاه ها است: «بعضی از خانواده ها استند که به دختران شان اجازه نمی دهند ورزش کنند.»
سحر، مربی تیم کرکت دختران در کندهار نیز می گوید: «ما در این مکتب نخستین تیم کرکت را ایجاد کرده ایم و من به عنوان مربی آنان کار می کنم. دو تیم داریم؛ یکی برای دختران بزرگتر و دیگر هم برای دختران کوچک که شمار کلی آنان، به ۴۸ نفر می رسید. ما چندان پیشرفت نکردیم، چون امکانات نداریم.»
با همۀ این محدودیت ها، دختران در کندهار اما به ورزش ادامه داده اند. اکنون، بر علاوه تیم های کرکت، دختران دختران در کندهار تیم های از باسکیت بال نیز دارند.
