شماری از دخترانی که عضو یک گروه مدلهای فرهنگی در کابل استند، میکوشند تا با تهیه و نمایش لباسهای سنتی، در گسترش فرهنگ کشور سهم بگیرند.
اعضای این گروه میگویند که به کارگیری از این لباسها، در عروسی ها رو به افزایش است.
مهال واک که هفده سال دارد و دانش آموز صنف دهم است از ولایت لغمان به کابل آمده و می کوشد برای دست یافتن به تصویری که از آینده خودش در ذهن داشته است، در مسیری به دور از جنگ های زادگاهش گام بردارد.
وی که کوچکترین عضو یک خانواده شش نفری است، پنج ماه پیش، به یک گروه سی و چهار نفری مُدِلهای فرهنگی پیوست و نیز به کارهای سینمایی میپردازد.
مهال واک میافزاید: «در افغانستان به نام مُدل کسی را نمی شناختند، به همین گونه مدلهای فرهنگی! خودم هم فکر نمی کردم، وقتی که آمدم این جا و این ها را از نزدیک دیدم، خیلی برایم خوشایند بود.»
دختران این گروه مدل های فرهنگی، همچون دیگر هم نسلان شان، روزهای پُر از اشک و لبخندی را پشت سر گذاشته اند و تا این جا رسیده اند.
شماری کارکشته و نیز آب دیده از دشواری ها و شماری هم تازه کار و آماده برای رویارویی با چالش هایی که در کشوری چون افغانستان، فراراه مدل ها قرار دارند.
عاطفه فصیحی، عضو این گروه میگوید: «این فرهنگ، از شخص خودم و تیم ما نیست، مربوط به یک افغانستان واحد است!»
فاطمه سعیدی نیز که مدل است در بارۀ کارش میگوید: «بسیار یک حس خوب دارم که یک مُدل هستم و لباس افغانی خود را به نمایش میگذارم.»
اما، شمار دخترانی که عضو این گروه استند، تنها به پنج می رسد، عددی که به گفته مسؤول این گروه، با مشکلات بسیاری، به آن دست یافته است.
اجمل حقیقی، مسؤول گروه مدل های فرهنگی افغانستان تصریح میکند: «ما یک مدت آزمایشی داریم، مدت سه و نیم ماه. این ها کار می کنند برای سه و نیم ماه، بعد وارد صحنه می شوند. بعد از این مدت هم، ما یک بخش دیگر داریم که در نخست، دخترها در آن بخش های مورد نظر، ظاهر می شوند.»
در اوج این تلاشها، برای گسترش پدیده هایی چون مُدلِنگ در افغانستان، باورهایی وجود دارند که از این راه، می شود در گسترش فرهنگ کشور کوشید.
تهیه لباس های سنتی که پیشینه زنده گی ها را در بخشهای گونه گون کشور زنده می سازد، یکی از این گزینه هاست.