دو برادری که در حملۀ گروه داعش و طالبان بر درۀ میرزا اولنگ، اعضای بدن شان را از دست داده اند، از حکومت می خواهند که آنان را تداوی کند.
سید یوسف که تنها چهارده سال دارد، در حدود چهار ماه پیش در نتیجۀ انفجار ماین کارگذاری شده در درۀ میرزا اولنگ ولسوالی صیاد، پای راست خود را از دست داد و پای چپ و یک دستش نیز به شدت زخم برداشتند.
اکنون پزشکان، پا و دست زخمی یوسف را با سیخ ها بسته اند و وی نمی تواند از جایش تکان بخورد.
سید یوسف میگوید که پزشکان به وی هشدار داده اند که اگر به زودی درمان نشود، پای چپش را نیز از دست خواهد داد.
اما، سید یوسف می گوید که خانواده اش توانایی مالی ندارد تا او و برادرش را تداوی کند.
سید یوسف می افزاید: «یک بار رفتیم کابل پول نبود شفاخانه خانه ما را نگرفت پس آمدیم... شفاخانه گفته بود که دو ماه بعد بیا که عملیات شوی، پنج روز بعد پوره می شه ... حالی پول نیست چه کنیم چطور برویم؟»
اما، تلخ تر از داستان یوسف، سرنوشت سید کریم بیست و یک ساله، برادر بزرگتر یوسف است. کریم، در این انفجار یک دست و پاهایش قطع شدند.
پدر این دو قربانی، پولیس محلی است و تنها نان آور خانواده اش. اکنون که فرزندانش باید تداوی شوند، وی در درۀ میرزا اولنگ در خط نخست نبرد می جنگد.
سید کریم می گوید: «همه چیز؛ خانه و زمین را از دست دادیم. هیچ چیزی نداریم. خود مان هم این طور زخمی شدیم... تباه شدیم.»
کریم می افزاید که در این انفجار، یک برادر زادۀ دوساله و مامایش نیز جان باختند.
به گفتۀ کریم، خانه و کاشانۀ شان را از ترس طالبان و داعشیان رها کرده اند و اکنون در یک بخشی دیگری ولسوالی صیاد روز و شب شان را می گذرانند.
سید کریم، اکنون حتا عصا و چوکی عرابه دار نیز ندارد تا از جایش حرکت کند.
وی می گوید: «چوب هم ندارم هیچ چیز ندارم باید کسی بلندم کند.»
جنگجویان داعش و طالبان مشترکأ به تاریخ چهاردهم ماه اسد سال جاری، بر درۀ میرزا اولنگ حمله کردند و بیش از پنجاه تن از باشنده گان این دره را تیرباران کردند و این منطقه را برای مدتی در کنترول خود گرفتند.
اما، پس از آن که نیروهای امنیتی این دره را دوباره تصرف کردند، طالبان بار دیگر به تاریخ بیست و یکم ماه میزان این دره را گرفتند.